حضرت عيسي در عهد امام زمان (ع )



علي بن ابراهيم در تفسيرش روايت كرده كه:

شهر بن خوشب گفت، حجاج به من گفت:

در قرآن كريم آيه اي هست كه تفسيرش مرا عاجز كرده است ونمي فهمم و آن آيه اين است:

«وَ اِنْ مِنْ اَهْلِ الْكِتابِ اِلاّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ...».

يعني: «و هيچ يك از اهل كتاب نيست مگر اينكه پيش از مرگش به او [= حضرت مسيح ] ايمان مي آورد... ».

( - سوره نساء: آيه 159. )

حجاج گفت:

به خدا سوگند كه من امر مي كنم كه گردن يهود و نصراني را بزنند [تا بلكه ايمان بياورند] و نظر مي كنم كه لب او حركت نمي كند تا بميرد.

شهر بن خوشب مي گويد: به او گفتم:

اي امير اين مراد [ومنظور آيه ] نيست كه شما فهميده ايد.

حجاج گفت:

پس [منظور آيه چيست و] چه معني دارد.

من گفتم:

[منظور آيه اين است كه ] حضرت عيسي ( عليه السلام ) پيش از قيامت از آسمان به زمين خواهد آمد، پس نمي ماند هيچ يهودي و غير يهودي مگر آنكه ايمان به حضرت عيسي ( عليه السلام ) مي آورند پيش از مردن عيسي ( عليه السلام ) و [آن حضرت ] در پشت سر حضرت مهدي ( عليه السلام ) نماز خواهد خواند.

حجاج گفت: واي بر تو اين [مطلب و قضيه ] را از كجا آوردي و از چه كسي شنيده اي؟

گفتم: از حضرت امام محمد باقر ( عليه السلام ) شنيده ام.

حجاج گفت: به خدا قسم كه از چشمه صافي برداشته اي.

( - بحار الانوار: ج 53، ص 50 / حق اليقين: ص 341. )