حضرت عيسي در عهد امام زمان (ع )
علي بن ابراهيم در تفسيرش روايت كرده كه:
شهر بن خوشب گفت، حجاج به من گفت:
در قرآن كريم آيه اي هست كه تفسيرش مرا عاجز كرده است ونمي فهمم و آن آيه اين است:
«وَ اِنْ مِنْ اَهْلِ الْكِتابِ اِلاّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ...».
يعني: «و هيچ يك از اهل كتاب نيست مگر اينكه پيش از مرگش به او [= حضرت مسيح ] ايمان مي آورد... ».
( - سوره نساء: آيه 159. )
حجاج گفت:
به خدا سوگند كه من امر مي كنم كه گردن يهود و نصراني را بزنند [تا بلكه ايمان بياورند] و نظر مي كنم كه لب او حركت نمي كند تا بميرد.
شهر بن خوشب مي گويد: به او گفتم:
اي امير اين مراد [ومنظور آيه ] نيست كه شما فهميده ايد.
حجاج گفت:
پس [منظور آيه چيست و] چه معني دارد.
من گفتم:
[منظور آيه اين است كه ] حضرت عيسي ( عليه السلام ) پيش از قيامت از آسمان به زمين خواهد آمد، پس نمي ماند هيچ يهودي و غير يهودي مگر آنكه ايمان به حضرت عيسي ( عليه السلام ) مي آورند پيش از مردن عيسي ( عليه السلام ) و [آن حضرت ] در پشت سر حضرت مهدي ( عليه السلام ) نماز خواهد خواند.
حجاج گفت: واي بر تو اين [مطلب و قضيه ] را از كجا آوردي و از چه كسي شنيده اي؟
گفتم: از حضرت امام محمد باقر ( عليه السلام ) شنيده ام.
حجاج گفت: به خدا قسم كه از چشمه صافي برداشته اي.
( - بحار الانوار: ج 53، ص 50 / حق اليقين: ص 341. )