حوادث ظهور و خروج نور
حضرت باقرالعلوم ( عليه السلام ) به بعضي از دوستان خود فرمود: دست از پا خطا نكنيد و مشغول انجام وظايف خود باشيد تا زماني كه علائم و نشانه هائي كه برايت مطرح مي كنم آشكار شود.
( - علائم و نشانه هائي از غيبت و ظهور منجي عالم بشريّت، حضرت بقيّةاللَّه الأعظم - روحي و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء، عجّل اللَّه في فرجه الشّريف - مي باشد كه هر كدام نياز به توضيح و تشريح دارد كه بايد به كتابهاي مربوطه ارجاع شود. ضمناً حديث بسيار طولاني بود كه به قطعه هائي از ترجمه آن اكتفا شد. )
قبل از ظهور - امام زمان ( عليه السلام ) - بين مردم يك درگيري وسيعي انجام خواهد شد و جمع بسياري كشته مي شوند، بعد از آن شخصي به عنوان سُفياني، لشكري را متشكّل از هفتاد هزار مرد جنگي و مسلّح، به سوي كوفه بسيج مي كند و در نتيجه آن خونريزي و غارت اموال و نفوس بسياري رُخ مي دهد.
در همين بين، لشكري از سمت خراسان با در دست داشتن پرچم هاي مخصوصي حركت مي كنند كه در بين آن ها تعدادي از ياران امام زمان ( عليه السلام ) نيز وجود دارد.
سپس لشكر خراساني با لشكر سفياني در بين شهر حيره و كوفه با يكديگر درگير مي شوند.
سپس سفيان متوجّه خواهد شد كه مهدي موعود ( عليه السلام ) ظهور كرده است و آن حضرت در حال حركت به سوي مكّه مي باشد، به همين جهت گروه عظيمي را جهت تعقيب آن حضرت روانه مي كند.
پس چون لشكر سفياني هنگامي كه در محلّي به نام بيداء - بين مكّه و مدينه - برسند و فرود آيند، ندائي از آسمان به زمين خطاب مي شود كه: تمامي نيروهاي سفياني را به جز سه نفر در خود فرو بِبَر، كه اثري از آن ها باقي نباشد.
و امّا آن سه نفر را خداوند متعال، صورت هايشان را به پشت بر مي گرداند و به صورت و قيافه سگ در مي آيند و مسخ مي شوند.
سپس در يك چنين زماني حضرت وليّ عصر، امام زمان ( عليه السلام ) در كنار كعبه الهي قرار گرفته و بر ديوار آن تكيه زده و به اهل زمين خطاب مي نمايد و مي فرمايد:
اي مردم! ما براي ياري دين خدا آمده ايم و هركس مايل باشد، مي تواند به گروه ما بپيوندد.
و به دنباله آن مي افزايد: ما اهل بيت پيغمبر ( صلي الله عليه وآله وسلم ) هستيم؛ و از هر فردي نسبت به خداوند متعال و رسولش نزديك تر و اولي تر مي باشيم، پس هركس بخواهد كه نسبت به حضرت آدم، نوح و ابراهيم؛ و همچنين نسبت به تمامي پيامبران الهي، حتّي حضرت محمّد صلوات اللَّه عليهم با من مذاكره و احتجاج كند، آماده ام.
پس از آن، مي فرمايد: آيا خداوند متعال در قرآن نفرموده است: (إنَّ اللَّهَ اصْطَفي آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إبْراهيم وَ آلَ عِمْرانَ عَلَي الْعالَمينَ * ذُريَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضِ وَاللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ ).
( - سوره آل عمران: آيه 33 و 34. )
من تداوم بخش و خلف آدم و نوح هستم، من برگزيده ابراهيم و محمّد صلوات اللّه عليهم هستم، هر كه مي خواهد پيرامون قرآن و يا پيرامون سنّت حضرت رسول اكرم ( صلي الله عليه وآله وسلم ) با من احتجاج و مناظره نمايد، آماده ام؛ چون از هركس ديگري به آن ها نزديك تر و به آن ها آشناتر هستم.
بعد از آن، در ادامه فرمايشات خود مي افزايد: آن هائي كه كلام مرا شنيدند و متوجّه شدند، خداوند آن ها را هدايت نمايد.
ضمناً شنوندگان حاضر، اين مطالب و مسايل را به ديگران كه غايب هستند گزارش دهند ... .
امام محمّد باقر ( عليه السلام ) فرمود: در چنين موقعيّتي خداوند متعال اصحاب و ياران حضرت حجّت ( عليه السلام ) را كه تعداد آن ها سيصد و سيزده نفر مي باشند، جمعشان مي نمايد، همان طوري كه در قرآن چنين فرموده است:
(أيْنَما تَكُونُوا يَأتِ بِكُمُ اللَّهُ جَميعاً إنَّ اللَّهَ عَلي كُلِّ شَيْي ءٍ قَديرٌ).
( - سوره بقرة: آيه 148. )
سپس اين تعداد افراد با امام زمان ( عليه السلام ) بيعت مي كنند؛ و عهد و ميثاق حضرت رسول ( صلي الله عليه وآله وسلم ) نزد اوست كه از پيامبران يكي از پس ديگري به إرث نهاده شده است.
حضرت باقر العلوم ( عليه السلام ) در پايان افزود: امام زمان ( عليه السلام ) از فرزندان حسين بن عليّ ( عليهماالسلام ) مي باشد كه خداوند متعال قضيّه قيام آن حضرت را در يك شب تنظيم و اصلاح مي نمايد و نام مبارك و گرامي او همانند نام جدّش رسول خدا ( صلي الله عليه وآله وسلم ) خواهد بود.
( - اختصاص شيخ مفيد: ص 255 - 257، بحارالأنوار: ج 52، ص 305، ح 78. )