كمك رساني به ديگران
در دوران غيبت حضرت مهدي ( عليه السلام ) كه فتنه ها فزوني مي گيرند و نابساماني هاي اجتماعي افزايش مي يابد، بسيارند كساني كه تحت ستم قرار مي گيرند و از حقوق مسلّم خويش محروم مي مانند.
شيعه منتظِر اگر چه نتواند تغييري بنيادين در جامعه اش ايجاد كند، حداقل تا آنجا كه توان دارد ضعيفان و بيچارگان را دستگيري مي نمايد، به فقيران و مستمندان عطوفت مي ورزد، و در خيرخواهي ديگران كوتاهي نمي كند. حفظ اسرارِ ديگران مي كند، تحمل مسئوليت مي نمايد، در رفع مشكلات ديگران مي كوشد و هرگز كمبودهاي مردم را به گردن رهبران معصوم خويش نمي اندازد.
امام باقر ( عليه السلام ) مي فرمايد:
«بايد نيرومندان شما به ناتوانان كمك كنند، و توانگران به مستمندان برسند، هر يك از شما بايد چنانكه نيكخواه و نيكفرماي خود است نيكخواه و نيكفرماي برادر ديني خود باشد، شما بايد اسرار آلِ محمّد ( صلي الله عليه وآله وسلم ) را فاش نسازيد، و مردم را بر سر ما نشورانيد...اگر اين چنين بوديد و بدين گونه كه سفارش مي كنيم رفتار كرديد...هر يك از شما اگر از جهان درگذرد و قائم ما را درك نكرده باشد شهيد به شمار خواهد آمد....»
( - منتخب الاثر / ص 512. )
و به راستي يكي از زيباترين جلوه هاي بُعد اجتماعي انتظار همين ياري رساني هاست. كسي كه خود را آماده مي كند تا در دوران ظهور، در ركاب امام قائم ( عليه السلام ) خويش، براي براندازي ستم و برقراري عدالت در سراسر گيتي، جهاد و مبارزه داشته باشد، اينك در دوره غيبت نسبت به رنج ستمديدگان و محرومان و بيچارگان چگونه مي تواند ساكت و بي تفاوت باشد؟!
قوّت و مكنت و خيرخواهي اش ابزارهايي هستند كه به كارگيري آنها در محدوده بسته اجتماعي اش، نشانه آمادگي او براي بهره گيري از آنها در گستره وسيع دنياي پس ازظهور است.