مفهوم رجعت
«رجعت» در لغت به معناي «بازگشتن به سوي دنيا» است.
( - فرهنگ عميد: 522/1. )
و در اصطلاح عبارت است از :
«بازگشت بعضي از مؤمنان و بعضي از كافران به اين دنيا، بعد از ظهور امام زمان ( عليه السلام ) ».
( - مجمع البحرين: 333/4 . )
از جمله اجماعيات و ضروريات مذهب شيعه، حقيقت رجعت است، يعني پيش از قيامت، در زمان حضرت مهدي (عج) و بعد از آن حضرت، جمعي از مؤمنان خالص و جمعي از كافران خالص. و به عبارت ديگر جمعي از نيكان بسيار نيك و ( - نورالثقلين: ج 4، ص 100 . )
جمعي از بدان بسيار بد، به دنيا بر مي گردند.
خوبان و نيكان و مؤمنان خالص به دنيا بر مي گردند براي اينكه با ديدن دولت ائمه ( عليهم السلام ) : ديده هايشان روشن گردد ومقداري از جزاي خوبي هايشان در دنيا به آنها برسد.
و بدان و كافران محض، به دنيا بر مي گردند براي اينكه به عقوبت و عذاب دنيوي برسند. و دولتي كه نمي خواستند به اهل بيت ( عليهم السلام ) : برسد را مشاهده كنند، و همچنين براي اينكه شيعيان از ايشان انتقام بگيرند.
و ساير مردم در قبرها مي مانند تا روز قيامت محشور شوند. چنانچه در احاديث بسيار وارد شده كه رجوع نمي كند در رجعت مگر كسيكه ايمان خالص داشته و يا كافر محض باشد، امّا ساير مردم به حال خود باقي مي مانند، تا روز قيامت.
( - بحارالانوار: ج 53، ص 39، ح 1. )