ميثاق


«... الذين يوفون بعهد الله ولا ينقضون الميثاق» [1] .

فرزند انتظار، با توجّه و اقبال قلبي، ارتباط ميان خود و وليّ و حجّت حق را تحکيم مي کند و تا جايي پيش مي آيد که نه تنها توقّعي از او ندارد، بلکه متعهّد مي شود تمام دارايي هايش، خانواده اش، هستي اش و تمام آن چه را خدا به او عطا کرده، در راه محبوب به مصرف برساند و اين ميثاق، سرود دائمي او است که هر روز با وليّ و امام زمان اش تجديد مي کند: «وأبذّلُ مالي و أهلي و نفسي...». [2] او، مي داند آن چه نزد ما مي ماند، از بين رفتني است و آن چه نزد «وليّ» مي ماند، ماندگار و جاويدان است؛ چون، «ما عندکم ينفد و ما عندالله باق» [3] .

تو مي خواهي آن چه را خدا به تو بخشيده، در راه او ببخشي. در واقع، اين بذل و بخشش، به دست آوردن و از تباهي و ضايع شدن دارايي جلوگيري کردن است. اين، حفظ ثروت است و از ديار ثروت و احياي تمام آن چه خدا به انسان عطا کرده. چه طور ممکن است قرض دادن به يک مؤمن، باعث تضاعف و ازدياد آن شود و در راه وليّ خرج کردن و به او سپردن و با او معامله کردن، اين چنين نباشد؟ در واقع، مومنِ منتظر، با اين کار، تجديد بيعت مي کند. [4] .

براي تجديد بيعت با حضرت صاحب الامر، دعاي عهد، ميثاق نامه اي زيبا است. امام صادق عليه السلام فرموده اند:

هر کس، چهل صباح، اين دعا را بخواند، از ياوران حضرت قائم(عج) خواهد بود. و اگر پيش از ظهور آن حضرت بميرد، خداي تعالي، او را زنده خواهد کرد تا در رکاب آن عزيز، جهاد کند. [5] .

انسان، با اين تجديد عهد، متعهّد مي شود که از هر گونه سستي و انحرافي دوري گزيند: «... براي صاحب امر، غيبتي طولاني است. در اين دوران، هر کسي بايد تقوا پيشه سازد، و چنگ در دين خود زند.». [6] .

اگر مؤمنان به عهد و پيمان و ميثاق با خدا پابند باشند، يقيناً، زمان ظهور فرا خواهد رسيد. چه خوب است به نداي زيبايش در اين زمينه، گوش جان بسپاريم. آن حضرت فرمود:

لو أشياعنا، وفقهم الله لطاعته، علي اجتماع من القلوب في الوفاء بالعهد عليهم لما تأخّر عنهم اليمن بلقائنا...؛ [7] اگر شيعيان ما، که خدا توفيق شان دهد، در راه ايفاي پيماني که بر عهده گرفته اند، همدل مي شدند، ميمنت ملاقات ما از ايشان به تأخير نمي افتاد.

بنابراين، تا استعداد حضور حضرت را پيدا نکنيم، از فيض ديدار خبري نيست. امام (عج) منتظرآمادگي و تجديد عهد خالصانه ي ما هستند که به همراه آن، سرور و بهجت و رضايت و انس هم خواهد آمد.


پاورقي

[1] الرعد: 19. کساني که به عهد و پيمان با خدا، وفا دارند و تعهّدات شان را نقض نمي کنند.

در اين باره، روايات فراواني وارد شده است. از امام صادق عليه السلام روايت شده: «نحن ذمّة اللهِ وعهدُ اللهِ فَمَنْ وَفي بعهدنا فقد وَفي بعهد الله و مَنْ حَفَرَها فقد حفر ذمّة الله و عهده»؛ ما، پيمان و عهد خدا هستيم. هر کس به عهد ما وفا کند، عهد و پيمان با خدا را به جا آورده و هر کس عهدو پيمان با ما را نقض کند، عهد و پيمان با خدا را شکسته و نقض کرده است. (مکيال المکارم، ج 1، ص 395).

[2] مفاتيح الجنان، زيارت دوم حضرت صاحب الامر: «پس بذل مي کنم خانواده ام و ثروت ام و خودم و آن چه را پروردگارم عطا کرده است... و آن، عهد من است و ميثاق ام نزد تو. چرا که تو، نظام ديني و پيشواي متقيّان هستي...».

[3] النحل: 96.

[4] صحيح مسلم، ج 3، ح 1478: «هر کس بميرد در حالي که نسبت به امام مسلمانان، بيعتي برگردن او نباشد، به مرگ جاهلي مرده است».

[5] الاختصاص، مفيد، ص 72 - 73.

[6] الغيبة، نعماني؛ بحارالانوار، ج 52، ص 135.

[7] احتجاج، طبرسي، ج 2، ص 497.