وادي السلام در آستانه ظهور
مولاي متقيان، اميرمؤ‌منان، حضرت علي (ع) به هنگام ترسيم خط سير حضرت بقيه اللّه (ارواحنافداه) در روزهاي آغازين ظهور به سوي پايتخت دولت کريمه مي‌فرمايد:
کَأ‌نّي بِهِ قَد عَبَرَ مِن وادِي السلامِ اِلي مَسجِدِ السهلِه ِ، عَلي فَرَسٍ مُحَجلٍ، [1] لَهُ شِمراخٌ [2] يَزهُو، وَيَدعُو، وَيَقُولُ في دُعائِهِ: لا اِلهَ اِلا اللّهُ حَقّاً حَقّاً....
گويي او را با چشم خود مي‌بينم که از «وادي السلام» عبور کرده، بر فراز اسبي که سپيدي پاها و پيشاني‌اش مي‌درخشد و برق مي‌زند، به سوي مسجد سهله در حرکت است و زير لب زمزمه‌اي دارد و خداي را اين‌گونه مي‌خواند: لااله الا الله حقا حقا.... [3] .
پاورقي
[1] محجّل: اسبي که قسمتي از پاهاي آن سفيد و درخشان باشد. [لسان العرب، ج 3، ص 65].
[2] شمراخ: سپيدي باريک و هلال‌گونه‌اي که از پيشاني اسب سوي لب‌هايش کشيده شود. [فقه‌اللّغه، ثعالبي، ص 67].
[3] دلائل الامامه، ص 458؛ العدد القويّه، ص 75؛ بحارالانوار، ج 52، ص 391؛ ج 94، ص 365؛ منتخب الا‌ثر، ج 3، ص 250.