شيعه در دوران غيبت امام زمان عليه السلام تنها به خويش نمي انديشد و تنها به هدايت خود وحفظ ونجات خود از ورطه گناه اهميت نمي دهد؛ بلکه خود را در سرنوشت ديگران نيز سهيم مي داند و در ياري رساندن به مردم، در دستگيري افتادگان، در بيدار سازي غافلان، در هدايت گمراهان و در ارشاد گنهکاران، خود را مسئول مي شمارد.

او تنها به اين بسنده نمي کند که خود امام زمان را مي شناسد ؛ بلکه مي کوشد تا ديگران نيز آن مولاي حقيقي و پيشواي الاهي را بشناسند.

تنها به اين اکتفا نمي کند که خود بر سبيل صلاح و تقوا حرکت کند ؛ بلکه تلاش مي کند تا ديگران را نيز به صراط مستقيم رهنمون سازد.

منتظر واقعي تلاش مي کند تا با عمل به معروف ها (شايست ها) و ترک منکرات (ناشايست ها) اين حجاب غيبت را از چهره جهان افروز آخرين خورشيد آسمان امامت و ولايت برطرف سازد ؛ امام عصر عليه السلام در نامه اي به شيخ مفيد فرموده است :

«آن چه ما را از ايشان پوشيده داشته است، نيست جز اخباري که از کارهاي ناپسند و نکوهيده آنان به ما مي رسد». [1] .

براي نائل شدن به اين هدف والا جاي آن دارد که برخي از شايست ها و ناشايست ها را در پرتو کلام امام رضا عليه السلام بهتر بشناسيم.