اين دعا موجب نصرت و ياري خداوند تعالي براي دعا کننده، و پيروزي او بر دشمنانش مي باشد، دليل بر اين فرموده خداي تعالي: «وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ»؛ [1] و به



[ صفحه 547]



تحقيق هرکه خدا را ياري کند او را کمک خواهد کرد. و نيز فرموده: «إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْکُمْ»؛ [2] اگر خدا را ياري کنيد او هم شما را ياري خواهد فرمود.

توضيح اين که: بي ترديد خداوند - تبارک و تعالي - نيازي به ياري احدي از خلايق ندارد، پس مراد به ياري و نصرتي که امر فرموده، آن است که اولياي او را ياري کنند. و چون دعا براي تعجيل ظهور صاحب الزمان عليه السلام از اقسام نصرت و ياري به زبان است از مصاديق اين عنوان مي باشد. شاهد اين مطلب احاديث بسياري است، از جمله:

1 - در فوائد المشاهد از مولاي مظلوم ما حضرت ابي عبد اللَّه الحسين عليه السلام آمده که در شب عاشورا فرمود: جدّم به من خبر داد که: فرزندم حسين عليه السلام در تَف کربلا غريب، تنها و تشنه کشته مي شود، پس هرکه او را ياري کند مرا ياري کرده و فرزندش قائم عليه السلام را نيز ياري نموده است، و هرکس با زبان ما را ياري کند روز قيامت در حزب ما خواهد بود.

2 - فرموده حضرت رضاعليه السلام به دعبل: «مَرْحَباً بِناصِرِنا بِيَدِهِ وَلِسانِهِ»؛ آفرين به ياري کننده ما به دست و زبانش. [3] .

3 - در وصيت مولاي ما حضرت جعفر بن محمد صادق عليه السلام به عبد اللَّه بن جُندب آمده: اي پسر جُندب! براي خداوند - تبارک و تعالي - دژي از نور است که آن را زبرجد و حرير احاطه کرده، و با ديبا و سندس بالا رفته است، اين دژ را ميان دوستان و دشمنان ما مي زند، پس چون مغز سر مي جوشد و دل ها به حنجره ها مي رسد و کبدها از طولاني شدن موقف قيامت مي پزد، اولياي خدا را به اين دژ داخل مي کنند که در امن و پناه الهي خواهند بود. داخل آن آنچه دل ها اشتها کند و چشم ها لذّت برد براي آن هاست در حالي که دشمنان خدا را عرق تا دهان رسيده و پراکندگي آنان را فرا گرفته و به آنچه خداوند براي آن ها [از عذاب] مهيّا نموده است نگاه مي کنند و مي گويند: «ما لَنا لا نَري رِجالاً کُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ الأَشْرارِ»؛ [4] چه شده که امروز مردان مؤمني که از اشرار مي شمرديم نمي بينيم. پس اولياي



[ صفحه 548]



خدا به آن ها مي نگرند و به آن ها مي خندند، و همين است فرموده خداي تعالي که: «اِتَّخَذْناهُمْ سُخْرِيّاً أَمْ زاغَتْ عَنْهُمُ الأَبْصارُ»؛ [5] [اهل عذاب گويند:] ما مؤمنان را [در دنيا] به مسخره مي گرفتيم [آيا در دوزخ نيستند] يا چشمان ما آن ها را نمي بيند. و نيز فرموده: «فَاليَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الکُفَّارِ يَضْحَکُونَ عَلَي الأَرآئِکِ يَنْظُرُونَ»؛ [6] پس در اين روز [قيامت] آن ها که ايمان آورده اند از حال کافران مي خندند، بر تخت ها تماشا مي کنند. آن گاه کسي که مؤمني از دوستان ما را به کلمه اي کمک کرده باشد باقي نماند مگر اين که خداوند او را بي حساب وارد بهشت نمايد. و شاهد مطلب در آخر حديث مشهود است.