دعا کننده براي فرج مولي صاحب الزمان عليه السلام زير سايه گسترده خداوند قرار مي گيرد و



[ صفحه 617]



تا مادامي که به دعاگويي آن حضرت مشغول باشد، رحمت بر او نازل مي گردد.

دليل بر اين معني روايتي است که در اصول کافي به سند خود از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام آورده که فرمود: رسول خداصلي الله عليه وآله فرمود: هر کس برادر مسلمانش را با کلمه اي گرامي بدارد که به وسيله آن کلمه به او لطف کند و غصّه اش را برطرف سازد، پيوسته در سايه گسترده خداوند خواهد بود تا وقتي که در آن حال باشد، رحمت بر او فرود مي آيد. [1] .

مي گويم: سابقاً بيان کرديم که دعا براي بزرگان و شخصيت ها از انواع تکريم و تعظيم آنان به شمار مي رود و همچنين مهرباني و اظهار محبّت و برطرف کردن غصّه تکريم و گرامي داشتن به شمار مي آيد. بنابراين اگر مؤمن براي مولايش در زمان غيبت آن حضرت دعا کند، و نتواند به وسيله ديگري غصه آن جناب را کم کند، به ثواب ياد شده خواهد رسيد. بيان اين مطلب به دو وجه انجام مي گيرد:

اول:

اين که به عقل و نقل دانستي که بين امام و شيعيانش برادري برقرار است. اين حديث دلالت دارد که آن ثواب با دعاي مؤمن براي برادرش ثبوت مي يابد، زيرا که دعا در برطرف کردن غم ها و دفع شدايد و بلاها مؤثر است، و نيز اظهار محبّت مؤمن نسبت به برادر ديني خويش است. و قبلاً دانسته شد که دعا در تعجيل فرج مولايمان صاحب الزمان عليه السلام مؤثر مي باشد.

دوم:

با توجه به مسأله اولويت قطعي، آن ثواب با دعا کردن براي مولايمان صاحب الزمان عليه السلام به طريق اولي تحقق مي يابد.