و دليل بر اين دو مکرمت روايتي است که در مجلّد اوّل بحار مسنداً از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام آمده که به داوود بن سرحان فرمود: اي داوود! سلام مرا به دوستان و پيروانم برسان و اين که مي گويم: خداوند رحمت کند بنده اي را که با ديگري جمع بشود پس امر ما را مذاکره نمايند که سومي آنان فرشته اي خواهد بود که براي آن دو طلب مغفرت کند، و هيچ گاه دو نفري بر ياد ما جمع نشوند مگر اين که: خداي تعالي به جهت [اجتماع] آنان به فرشتگانش مباهات مي نمايد. پس هرگاه اجتماع کرديد به يادآوري و گفت و شنود امر ما بپردازيد، که در جمع شدن و مذاکره شما احياي امر ما است و بهترين مردم بعد از ما کسي است که امر ما را مذاکره کند و به ياد ما دعوت نمايد. [1] .

مي گويم: وجه دلالت اين که پرداختن به دعا براي مولايمان صاحب الزمان عليه السلام از بارزترين مصاديق ذکر و ارزنده ترين افراد آن است، خداوند ما و ساير مؤمنين را به آن توفيق دهد.