اين دعا از موجبات سرور و رضاي الهي است، زيرا که وقتي مؤمن در حقّ امام خود دعا کند امام خويش را مسرور نموده است، و خرسندي امام عليه السلام مايه سرور خدا و رسول اوست، چنان که در اصول کافي به سند صحيحي از ابوحمزه ثمالي آمده که گفت: شنيدم حضرت ابوجعفر باقرعليه السلام فرمود: رسول خداصلي الله عليه وآله فرمودند: هرکس مؤمني را مسرور سازد، به راستي که مرا مسرور کرده، و هرکه مرا مسرور کند، در حقيقت خداي را مسرور نموده است. [1] .