دليل بر اين معني - اضافه بر آنچه گذشت - فرموده امام صادق عليه السلام به مفضّل بن عمر مي باشد که فرمود: چنين نداند کسي از شما اگر بر مؤمني سروري داخل کرد که تنها او را مسرور نموده، بلکه به خدا قسم بر ما سرور وارد کرده، بلکه به خدا قسم بر رسول خداصلي الله عليه وآله وارد کرده است. [1] .

و نيز دلالت مي کند بر اين معني فرمايش آن حضرت به ابوبصير که در اصول کافي روايت گرديده: واللَّه هرآينه رسول خداصلي الله عليه وآله از روا شدن حاجت مؤمن از خود مؤمن خوشحال تر مي شود. [2] .

مي گويم: وجه دلالت اين که: حاجت چيزي است که انسان براي جلب منفعت يا دفع مضرّتي از شخص ديگري طلب نمايد. و در اوّل اين بخش گفتيم که مولايمان صاحب الزمان - عجّل اللَّه فرجه الشريف - از عموم اهل ايمان حاجتي خواسته که در هر زمان بر انجام آن توانايي دارند. آن حضرت چنين فرموده: و بسيار دعا کنيد براي تعجيل فرج... سپس نهايت لطف و مهرباني خودش را نسبت به آنان بيان کرده که: همان فرج شما است،



[ صفحه 628]



تا دلالت کند بر اين که درخواست اين حاجت براي خود مردم است و عوايدش به خودشان باز مي گردد.

خلاصه اين که: تمام آنچه بر قضاي حاجت مؤمن مترتب است - از ثواب هاي گوناگون و آثار ارزنده - بر بسيار دعا کردن براي تعجيل فرج مولاي ما صاحب الزمان عليه السلام به طريق اولي مترتّب مي باشد.