در کافي از حضرت ابوجعفر باقرعليه السلام روايت آمده که فرمود: از جمله چيزهايي که خداوند - عزّوجلّ - به بنده اش موسي عليه السلام مناجات کرد اين بود که فرمود: همانا بندگاني براي من هستند که بهشت خود را بر آن ها مباح نمايم و در آن ايشان را حکومت دهم.

موسي گفت: پروردگارا! اين ها کيانند که بهشت را بر آن ها مباح نمايي و در آن حکومتشان دهي؟ فرمود: هرکس به مؤمني خوشحالي برساند.... [1] .

و نيز به سند صحيحي از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام است که فرمود: خداي - عزّوجلّ -



[ صفحه 629]



به داوود وحي فرمود: همانا بنده اي از بندگانم حسنه اي انجام دهد که بهشت خود را بر وي مباح سازم. داوودعليه السلام عرضه داشت: پروردگارا! آن حسنه کدام است؟ فرمود: بر بنده مؤمنم سرور و خوشحالي وارد نمايد، هرچند به وسيله يک دانه خرما. داوود عرضه داشت: پروردگارا! شايسته است آن که تو را شناسد اميدش را از تو نبُرد. [2] .