و بر اين دو مکرمت دلالت مي کند روايتي که در اصول کافي به سند صحيحي از سدير صيرفي آمده که گفت: حضرت ابوعبد اللَّه صادق عليه السلام ضمن حديثي طولاني فرمود: هنگامي که خداوند مؤمن را از قبرش برانگيزد، صورتي با او خارج شود که پيشاپيش وي راه رود، که هرگاه مؤمن يکي از اهوال قيامت را بنگرد آن مثال به او گويد: هراسان و غمگين مباش، مژده باد تو را به خوشي و کرامت خداي - عزّوجلّ - تا ا ينکه در پيشگاه خداي - عزّوجلّ - بايستد پس به آساني او را محاسبه نمايد و به سوي بهشتش فرمان دهد، در حالي که آن صورت پيش روي اوست. مؤمن به آن گويد: خدايت رحمت کند چه خوب کسي بودي که از قبر همراهم درآمدي و همواره مرا به شادماني و کرامت الهي مژده دادي تا آن را ديدم. پس از آن گويد: تو کيستي؟ مي گويد: من همان شادماني و سروري هستم که در دنيا بر برادر مؤمنت وارد کردي. خداي - عزّوجلّ - مرا از آن سرور آفريد تا تو را مژده دهم. [1] .

مي گويم: توضيح استدلال اين که مکرر بيان کرده ايم که بدون ترديد مولاي ما صاحب الزمان و پدران بزرگوارش عليهم السلام بر اثر دعاي مؤمن براي تعجيل ظهور و فرج مولايمان صاحب الزمان عليه السلام خوشحال و مسرور مي شوند. بنابراين به نحو تامّي تمام آثاري که بر خرسند کردن مؤمنين مترتب است بر اين دعاي شريف مترتّب مي گردد. و



[ صفحه 630]



همين طور است ساير اموري که موجب سرور و شادماني آن حضرت مي شود. در مکرمت سي و پنجم روايت ديگري که به گونه کامل تري بر اين معني دلالت دارد آورديم.