اين مطلب به چند جهت بيان مي گردد:

يکي اين که: دعا - چنان که پيش تر توضيح داديم - تعظيم و گراميداشت افراد و از اقسام احسان و نيکي است، که پر واضح است.

دوم: اين که دعا کردن در پيش افتادن فرج و ظهور، تأثير و مدخليّت دارد. چنان که در حديثي اين معني گذشت و آن را توضيح داديم، و اهتمام ورزيدن به تمام آنچه در اين امر عظيم مؤثر است احسان به مولاي خائف و غايب از نظرمان مي باشد.

سوم: اين که اين دعا اطاعت از امر آن حضرت است، و فرمانبرداري نسبت به مولي به هرگونه که باشد احسان به او است.

بلکه مي گويم: دعا براي آن حضرت احسان به خاتم انبيا و امامان معصوم، و تمام پيغمبران و رسولان و همه مؤمنان است. زيرا که فرج آن جناب در واقع فرج تمام اولياي خدا است. چنان که امام صادق عليه السلام در دعاي خود بعد از نماز ظهر بيست و يکم ماه رمضان به اين مطلب تصريح کرده. پس طلب کردن آن از واضح ترين اقسام احسان است.