اين واقعه مانند يک واقعه ي تاريخي است و در نقل واقعه ي تاريخي اتصال و ارتباط نقل و پيوستگي مطالب به هم بي نهايت مرغوب و بر ذوق مطلوب و مطالعه کننده را دلچسب تر است، ولي چنان نيست که اين واقعه من البداء الي الختم در يک حديث باشد تا قطع رشته ي اتصال نشود، بلکه در اخبار بسيار و هر خبري يک جزء از واقعه را متعرض شده، پس اگر طريقه ي محدثين را در نقل بپيماييم نقل واقعه از لطافت خارج مي شود، لهذا ملخص مجموع را در نظر گرفته به طوري که هم از عين ترجمه خارج نگشته و هم اتصال و ارتباط و ترتيب بين حوادث و وقايع رعايت شده تا اينکه مجموع بصورت يک نقل و يک حديث ديده مي شود.

بعد از خروج آن حضرت از محل غيبت خود در ماه رمضان يا قبل از آن، تا ماه ذيحجه در ذي طوي به انتظار ياران خود و انتظار رخصت حق بسر مي برد تا اينکه اعمال حج را بجا مي آورد، در شب قبل از خروج براي بيعت و اظهار خود بر عموم خادمي که در نزد او است با بعضي از اصحاب آن حضرت ملاقات مي کند و به ايشان مي گويد چند نفر در اينجا هستيد؟

مي گويند: مقدار چهل نفر. پس بگويد: چگونه خواهيد بود اگر صاحب خود را ببينيد؟ مي گويند: بخدا قسم اگر ما را به کوهها ببرد و در کوهها جا دهد ما با او خواهيم رفت.

پس شب آينده به نزد ايشان آيد و بگويد ده نفر از بزرگسالان و نيکان خود را به من



[ صفحه 340]



معرفي کنيد. پس ده نفر تعيين کنند، ايشان را بردارد و به نزد صاحب الامر عليه السلام ببرد، پس آن حضرت به آنها شب آينده را وعده دهد. (حضرت باقر عليه السلام). [1] .