امام باقر (عليه السلام) فرمود: «اذا قام قائمنا وضع اللّه يده علي رئوس العباد فجمع بها عقولهم و کملت به احلامهم». [1] .

«آن زمان که قائم ما (عليه السلام) قيام کند، خداوند دستش را بر سر بندگان گذارد و بدين وسيله عقول آنان را جمع کند و سامان بخشد و فکر و انديشه آنان را کامل گرداند».

اگر پذيرفته باشيم که «همه خوبي ها را به عقل مي توان دريافت». [2] .

و «دين انسان به عقل اوست و هر که عقل ندارد دين ندارد». [3] .

و «عقل راهنماي انسان مؤمن است». [4] .

و «دين شخص، استقامت نيابد مگر آنکه عقل وي استقامت يابد». [5] .

و دين شخص را بايد به ميزان عقل او سنجيد که «نبايد اسلام کسي شما را به شگفت آورد، مگر زماني که کنه و عمق عقل او را در يابيد». [6] .

و ارزش عمل خير را بايد به مقدار عقل شخص دريافت که «مردم کارهاي شايسته مي کنند، امّا پاداش خويش را روز قيامت به قدر عقولشان دريافت مي دارند». [7] .

اگر کلام پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) را ـ در آنچه نسبت به اهميت عقل و نقش حياتي آن ذکر شد ـ باور داشته باشيم، بهترين ره آورد ظهور حضرت مهدي (عليه السلام) را در همين ويژگي جستجو مي کنيم. از آن رو که ريشه همه مشکلات ما ـ در نفس ابتلاي به غيبت و در خسارتهايي که به دنبال غيبت مولايمان دامنگيرمان شده ـ در کم سويي نور عقل، و تيرگي آيينه انديشه صحيح است.