و بنوضبه شتر عايشه را حفظ مي کردند، تا هفتاد نفر که مهار شتر او را داشتند، يکي پس از ديگري به شمشير حضرت امير عليه السلام؛ دست بريده و کشته شدند؛و به دستور آن حضرت شتر عايشه را پي کردند و محمل عايشه بر زمين آمد، و عايشه را با احترام به مدينه فرستادند.

در حديقه الشيعه از کتب معتبره نقل نمايد که زني از زنان کوفه به ديدن عايشه آمده گفت: يا ام المؤمنين؛ چه مي فرمائي در حق مادري که فرزند خود را از روي تعمد بکشد؛ با اينکه آن فرزند مؤمن باشد جواب گفت که: آن زن کافره است، که خدا (در سوره ي 3 نساء آيه ي 95) فرمايد: و من يقتل مؤمنا متعمدا فجزاؤه جهنم خالدا فيها و غضب الله ععليه و لعنه و أعد له عذابا عظيما

يعني: کسي که مؤمني را از روي عمد بکشد، جزاي او جهنم جاوداني است؛ و خدا بر او غضب و لعنت مي کند، و عذاب بزرگي براي او آماده مي نمايد؛ پس آن زن گفت: چه مي گوئي در حق مادري که شانزده هزار نفر از فرزندان خود را به قتل رسانيد، عايشه غرض او را



[ صفحه 176]



فهميد، گفت اين دشمن خدا را از من دور نمائيد.