بر اساس مبنايي که احسايي درباره ي جسم و جسد، اختيار کرد، مي گويد، حکم تباهي کالبد در قبر، درباره ي پيامبرصلي الله عليه وآله و امامان عليهم السلام نيز صادق است، امّا اين کالبد، از جسم اصلي ايشان که در غايت لطافت است، جدا است و امري است عارضي که ديدار و استفاده ي خلق را از ايشان امکان پذير ساخته است. زماني که خداوند در ابقاي صورت ملموس آنان، مصلحتي ببيند، قالب خاکي با مرگ تجزيه مي شود و از ميان مي رود. پس اگر در احاديث از بقاي اجساد امامان عليهم السلام در قبر سخن رفته است، مقصود جسدي است بدون صورت عنصري، يعني همان جسد هور قليايي که اين جسد تنها براي امامان ديگر قابل مشاهده است. [1] .