سيره امام مهدي عليه السلام در رفتار شخصي و نيز در ارتباط با مردم، نمايانگر يک حاکم اسلامي نمونه است که حکومت در نگاه او وسيله اي است براي خدمت به مردم و رسانيدن آن ها به قله هاي کمال و نه جايگاهي براي زراندوزي و ستمگري و به استثمار کشيدن بندگان خدا!

به راستي که آن امام صالحان در کرسي حکمفرمايي ياد آور حکومت پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله و اميرالمؤمنين علي عليه السلام است و با وجود آنکه همه اموال و ثروت ها در اختيار اوست در زندگي شخصي خود در پايين ترين سطح به سر مي برد و به کمترين ها قناعت مي کند.

امام علي عليه السلام در توصيف او فرموده است:

امام [مهدي عليه السلام] با خود عهد مي بندد که [اگرچه حاکم و رهبر جامعه بشري است ولي] همانند رعيّت خود راه رود و مانند آنان بپوشد و بر مرکبي همچون مرکب آنها سوار شود... و به کم قناعت کند. [1] .

امام علي عليه السلام خود چنين بود و در زندگي دنيا و خوراک و پوشش آن زهدي پيامبرگونه داشت و مهدي عليه السلام در اين ميدان به آن حضرت اقتدا خواهد کرد.

امام صادق عليه السلام فرموده است:

اِنَّ قائِمَنا اِذا قامَ لَبِسَ لِباسَ عَلِيّ وَ سارَ بِسيرَتِهِ. [2] .

وقتي قائم، قيام کند لباس علي عليه السلام را در بر مي کند و روش او را پيش مي گيرد.

او که درباره خود سخت گير و دقيق است، با امت چون پدري مهربان است و آسايش و راحتي آنها را مي خواهد به گونه اي که در روايت امام رضاعليه السلام اينگونه توصيف شده است.

اَلْاِمام، الْاَنيسُ الرَّفيق وَالوالِدُ الشَّفيق وَالْاَخُ الشَّقيق وَالْأُمُّ البِرَّةِ بِالْوَلَدِ الصَّغير مفْزِعُ الْعِبادَ فِي الدّاهِية النَّاد. [3] .

امام آن همدم همراه و آن پدر مهربان و برادر تني (که پشتيبان برادر) است و مادر دلسوز نسبت به فرزند خردسال است و پناهگاه بندگان در واقعه هولناک.

آري او چنان با امت صميمي و نزديک است که همه او را پناهگاه خود مي دانند.

از پيامبر مکرّم اسلام صلي الله عليه وآله روايت شده که درباره مهدي عليه السلام فرموده است:

امّتش به او پناه مي برند آن گونه که زنبورها به ملکه خود پناهنده مي شوند. [4] .

او مصداق کامل رهبري است که از ميان مردم برگزيده شده و در بين آنها و مانند آنها زندگي مي کند. به همين دليل دردهاي آنها را به خوبي مي شناسد و درمان آن را مي داند و تمام همّت خود را براي بهبودي حال آنها به کار مي گيرد و در اين راه تنها به رضايت الهي مي انديشد. در اين صورت چرا امّت در کنار او به آرامش و امنيت نرسد و به کدام دليل دل به غير او بسپارد؟!