حُجَج خدا و انسان هاى ربّانى ـ بعد از حضرت رسول(صلى الله عليه وآله وسلم) و پس از اميرالمؤمنين(عليه السلام) ـ دو دسته هستند.



دسته اول امامانى هستند كه در بين مردم ظاهر و آشكارند و مردم آن ها را مى شناسند، هر چند از آن ها اطاعت نكنند و بر آن ها جفا روا دارند( [14] ).



اين امامان ظاهر و آشكار به شهادت روايات متواتر از رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)و حضرت امير(عليه السلام)، يازده نفر هستند، كه از حضرت على(عليه السلام) شروع و به امام حسن عسكرى(عليه السلام) ختم مى شوند( [15] ).



اين ائمه(عليهم السلام) با وجود همه فراز و نشيب ها و اوضاع سخت و بى حرمتى ها كه در نهايت شهادت آن ها را به دنبال داشت، توانستند در مدّت دو قرن، دين را بارور كنند و اصول را القاء نمايند و با ارائه صراط مستقيم، آدمى را از استضعاف نجات دهند و زمينه انتخاب او را فراهم آورند.