برگرفته از آثار آية الله سيد محمد كاظم قزويني





--------------------------------------------------------------------------------





نام چهارمين نايب خاص محبوب دلها، ((على بن محمد)) بود، كينه اش ابوالحسن و در لقب به ((سمرى )) شهرت داشت .

حـضـرت او را براى سفارت خويش برگزيد و به جناب حسين بن روح نيز دستور داد كه او را به جانشينى خويش ‍ معرفى كند و آن جناب نيز دستور مبارك امام خويش را اجرا كرد.

شـخـصـيـت والاى آن جـناب بسان خورشيدى بود كه نيازى به معرفى درخشندگى نور او نيست و امانتدارى ، تقوا، شكوه و عظمت او فراتر از گفتار و نوشتار است .

از كـرامـتـهـاى آن فـرزانـه روزگـار از جـمـله ايـن بـود كه در بغداد، خبر از رحلت ((ابن بـابـويـه قمى ))، پدر گرامى صدوق ، كه مردى در رى مى زيست داد و گفت : ((در اين سـاعـت ، او چـشـم از جـهان فرو بست .)) و گروهى از شيعيان كه در حضورش بودند ماه و روز و ساعتى را كه او فرموده بود يادداشت كردند، آنگاه پس از 17 روز كه خبر رحلت او به بغداد رسيد ديدند كاملا با نوشته آن روز كه جناب ((سمرى )) فرموده بود، تطبيق دارد.

بـا پـايان يافتن زندگى پر افتخار چهارمين نايب خاص امام عصر، غيبت ((صغرى )) يا كـوتاه مدت آن گرامى و نيز نيابت و سفارت خاص نيز به پايان رسيد و از آن روز غيبت طولانى آن خورشيد جهان افروز، آغاز گرديده است كه تاكنون نيز ادامه دارد. اميد كه با ظهور مباركش اين فراق و انتظار و اين دوران غمبار غيبت پايان پذيرد، ان شاء الله .