حضرت امام جعفر صادق عليه السلام:



«اِسْتَغْنَى الْعِبادُ عَنْ ضَوءِ الشَّمسِ.»(1)



«بندگان خدا ديگر از نور خورشيد بى نياز مى گردند.»



منظومه شمسى را كره اى نورى و آتشين است كه خورشيدش نامند. آن قدر شدّت نور آن زياد است كه چشم بشرى را ياراى رويارويى با شعاع درخشنده نورش نيست.



و اين ستاره عظيم نقش حياتى و عظيمى در حيات انسان و همه موجوات زنده دارد، بطورى كه اگر روزى اين چراغ زرد آسمان سبز خاموش گردد، فانوس عمر همه جانداران در كام گرداب نيستى خاموش مى شود، و اثر به سزاى اين موجودِ عجيب الهى، در اين دنيا بر كسى پوشيده نيست.



اما روزى كه آن را روز ظهور گويند، اين چراغ نيز خود سايه نشين آفتابى بزرگ خواهد شد.



آن گاه ديگر زمان ظلمتِ غيبت نيست، زمان ظهور نور است، ديگر



ــــــــــــــــــــــــــــ



1 ــ بحارالانوار ج 52 ص 330 حديث 52 .



----------------------------------------



ــ[80]ــ



ابرهاى غيبت كنار كشيده و هنگام تجلّى روشنائى رسيده، هنگامه رقص نور است نه جولان ظلمت، چنان زمين به درخشندگى و تابش خيره كننده نور پروردگارش روشن شود(1) كه ديگر خورشيد بسان شمعى است كه در تاريكى ها بودى داشت و وجودى.



و اكنون كه صبح روشن و صادق دميده، ديگر نيازى به سوسوى شمع خورشيد نيست، و مردم كه با نور آن حقيقت نور در راز و نيازند از نور خورشيد، بى نيازند.



(اَشْرَقَتِ الاَْرْضُ بِنُورِ رَبِّها)(2)



ــــــــــــــــــــــــــــ



1 ــ « و تشرق الارض بنور ربّها» بحار الانوار ج 51 ص 71 و 146.



2 ــ سوره زمر: 69.



----------------------------------------



ــ[81]ــ



و إنّ روح الله لإئتمام بقائم يصف فى القيام