سلطنت سلطان عصر، شهر و ديار او







حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام:



« يَمْلِكُ ما بَيْنَ الْخافِقَيْنِ اَربَعينَ عاماً.»(1)



« بين مشرق تا مغرب را چهل سال مالك شود.»



روايات در باب توسعه دائره حكومت آن شاهباز عدالت و حق خواهى از جهت زمان، متعدد و متفاوت است.



در بعضى از روايات مدّت آن هفت سال از سال هاى آن عصر كه به شمار سال هاى شما هفتاد سال مى شود، تعبيرشده و دربعضى چهل سال(2)و در بعضى فرموده اند: «حكومت او تا دامنه قيام قيامت امتداد مى يابد.»(3)



و دربرخى ديگر كوتاه ترين مدّت را هفت وبالاترين را نه سال شمرده اند.



اما در زمان غيبت جايگاه حضرتش براى مردمان معلوم و مشخص نيست و جز خادمين و ملازمين ركاب آن حضرت از مأوى او بى خبرند(4)، و در بعضى نقل ها محل سكونت ياوران و خاندان آن هماى سعادت، در جزائر خضراء و جايگاه خود آن حضرت را مناطق دور از دست خلائق نام برده شد(5).



ــــــــــــــــــــــــــــ



1 ــ منتخب الأثر ص 478.



2 ــ منتخب الاثر ص 143 و 487.



3 ــ منتخب الاثر ص 296.



4 ــ بحارالانوار ج 52 ص 155 حديث11.



5 ــ بحار الانوار ج 52 ص 159 . «إنّ أبى صلّى الله عليه، عهد إلىّ ان لا اُوطّن من الأرض إلاّ أخفاها و أقصاها، اسراراً لأمرى و تحصيناً لمحلّى من مكائد أهل الضلال» بحارالانوار ج 52 ص 34.



----------------------------------------



ــ[100]ــ



اما زمانى كه بر سرير حكومت تكيه زند و بارگاه امامتش برپا گردد، از روايات چنين بر مى آيد كه خانه خويش را مسجد سهله در شهر كوفه(1) و مقر حكومت و خلافت خود را مسجد مقدس كوفه قرار مى دهد(2).



همان مسجدى كه از آن زمان كه بانك اذان اميرالمؤمنين عليه السلام به شمشير زهر آگين كفر و الحاد در فضاى آن خاموش شد، صداى ناله اش چون ستون حنّانه در فراق امير عالم از بند بند خشت ها و گل هايش به گوش جان مى رسد. تا زمانى كه انشاء الله دست مبارك زاده حيدر كرار در آغوشش بگيرد تا از حنين ناله خويش باز نشيند.



و از پاره اى از روايات چنان استفاده مى شود كه حكومت آن حضرت تا زمان رجعت ائمه هُدى عليهم السلام به طول مى انجامد(3)، و سپس دوازده پيشواى هدايت شده هدايت گر بعد از او خواهند آمد.(4)



آرى شاخسار درخت پر بار حكومتش بر تمام گيتى سايه مى افكند و پرچم عدالت او بر فراز بام دنيا به اهتزاز در مى آيد، و عدالت علوى اش تمام مشرق و مغرب عالم را پر خواهد ساخت، و جايى از پهنه گيتى از دائره سلطنت آن پادشاه هستى خارج نخواهد بود، وجب به وجب خاك زمين از اين كه در زير پاى آن حضرت و ياوران سعادتمندشان باشد، به خويش مى بالد و فخر مى فروشد.







«اَللّهُمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَيْكَ فى دَوْلَة كَريمَة، تُعِزُّ بِهَا الاِْسْلامَ وَ اَهْلَهُ

وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفاقَ وَ اَهْلَهُ وَ تَجْعَلُنا فيها مِنَ الدُّعاةِ اِلى طاعَتِكْ

وَ الْقادَةِ اِلى سَبيلِكَ وَ تَرْزُقُنا بِها كَرامَةَ الدُّنْيا وَ الاْخِرَةِ»



ــــــــــــــــــــــــــــ



1 ــ بحار الانوار ج 52 ص 331 حديث 54.



2 ــ بحار الانوار ج 52 ص 376.



3 ــ منتهى الآمال: ج2 فصل دوّم جمله اى ازخصايص حضرت صاحب الزمان خصيصه46 ص 771.



4 ــ «يكون بعد القائم اثنى عشر مهديّاً» بحارالانوار ج 53 ص 145.