قاسم بن العلاء حکايت کند:

روزي مشکلات خود را در نامه اي نوشتم و اظهار داشتم که مدّتي از عمر من سپري گشته و فرزندي ندارم، سپس آن نامه را براي حضرت صاحب الزّمان عليه السلام فرستادم.

پس از مدّتي کوتاه جواب نامه آمد ولي اشاره اي نسبت به فرزند نفرموده بود؛ پس نامه اي ديگر براي حضرت نوشتم و تقاضا کردم تا دعائي نمايد که خداوند، فرزندي پسر به من عنايت فرمايد و نامه را ارسال کردم؛ در حالي که هيچ خبري از وضعيّت همسرم نداشتم.

و چون جواب نامه آمد، نوشته بود: خداوندا! فرزندي پسر، عطايش فرما که چشمش به آن روشن گردد و وارث او باشد.

پس به منزل رفته و از همسرم جويا شدم که آيا آبستن مي باشد؟

پاسخ داد: بلي، ناراحتي و مانعي که وجود داشت برطرف شد و در حال حاضر آبستن مي باشم؛ و خداوند متعال به برکت دعاي حضرت، فرزندي پسر به من عنايت فرمود. [1] .