مرحوم شيخ طوسي و صدوق آورده اند براين که يکي از اصحاب به نام ابومحمّد، حسن بن احمد حکايت کند:

در آن سالي که وکيل خاصّ حضرت بقيّة اللّه الا عظم عليه السلام به نام شيخ عليّ بن محمّد سمريّ رضوان اللّه عليه وفات يافت، چند روز پيش از آن به ديدارش رفتم؛ و عدّه اي از مردم نيز به ملاقات آن بزرگوار آمده بودند.

نامه اي را از طرف حضرت صاحب الزّمان عجّل اللّه تعالي فرجه الشّريف به جمعيّت حاضر در منزلش، ارائه نمود، که در آن مرقوم فرموده بود:

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم، اي عليّبن محمّد سمريّ! خداوند به دوستان و آشنايان تو أجر عنايت فرمايد، همانا که مدّت عمر تو به پايان رسيده است و تا شش روز ديگر رحلت خواهي نمود، کارهاي خود را انجام بده و آماده رحلت براي جهان أبدي باش.

به کسي بعد از خودت وصيّت نکن و کسي را جانشين خويش مگردان، چون که زمان غيبت کبري فرا رسيده است.

و پس از آن، ديگر - به طور مشخّص و آشکارا - ظهور نخواهم کرد، مگر آن که خداوند متعال اجازه فرمايد، که مدّت زماني بسيار طولاني بايد سپري شود.

قبل از ظهور من دل هاي مردم، سياه و تاريک و بي رحم خواهد شد، ظلم و تجاوز بر زمين گسترانيده مي شود.

سپس در پايان آن نامه شريفه، چنين مرقوم فرموده بود:

بعضي از افراد ادّعاي ديدار و ملاقات با مرا مي نمايند، هرکس قبل از خروج سفياني و قبل از صيحه آسماني چنين ادّعائي را بنمايد - که مرا به طور مشخّص ديده است - او دروغ گو و مفتري مي باشد. [1] .

«و لا حول و لا قوّة إلاّ باللّه العليّ العظيم».

ابومحمّد حسن بن احمد در ادامه افزود: من آن نامه و مرقومه شريفه را ديدم و چون روز ششم فرا رسيد به منزل وي آمديم، او را در حال احتضار يافتيم، به او گفته شد: وصيّ و جانشين تو کيست؟

در پاسخ اظهار داشت: تمام امور براي خداوند و در اراده او مي باشد و تمام مقدّرات در دست او است.

و اين آخرين کلامي بود که گفت و به لقاءاللّه پيوست و ديگر کسي از او سخني نشنيد. [2] .