دلي که پيش تو ره يافت باز پس نرود

هوا گرفته عشق از پي هوس نرود



به بوي زلف تو دم مي زنم درين شب تار

و گرنه چون سحرم بي تو يک نفس نرود



چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم

که ياد باغ بهشتش درين قفس نرود



نثار آه سحر مي کنم سرشک نياز

که دامن توام اي گل ز دسترس نرود



دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق

کزين چراغ تو دودي به چشم کس نرود



فغان بلبل طبعم به گلشن تو خوش است

که کار دلبري گل ز خار و خس نرود



دلي که نغمه ناقوس معبد تو شنيد

چو کودکان زپي بانگ هر جرس نرود



بر آستان تو چون سايه سر نهم همه عمر

که هر که پيش تو ره يافت باز پس نرود