ز باد حادثه ها سوخت خرمنم بي تو

زناله نال شد از مويه مو تنم بي تو



چنان زقهر تو از چشم عالم افتادم

که آقتاب نيايد به روزنم بي تو



زسخت گيري هجران و ناتواني دل

به خود گمان نبرم هيچ کين منم بي تو



به سردسار زمستان ز پاره هاي جگر

چو غنچه هاست بتا زيب دامنم بي تو



بهار در چمن اي همنفس تماشائي است

چو غنچه با دل خونين شکفتنم بي تو



غريب تا شدم از تو خميدم از غم دهر

که پيش حادثه موم است آهنم بي تو



ز سست عهديت اي فتنه وقت شد کز درد

«معلما» نه دل از خويش بر کنم بي تو