روايات متعددي در مورد ترسيم ثمرات و فوايد وجود گرانمايه امام غايب عليه السلام رسيده که در اينها چگونگي بهره وري از وجود مبارک آن حضرت بيان شده است. پاره اي از اين روايات از اين قرار است:

1 . جابربن عبداللّه انصاري از پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه وآله پرسيد: آيا شيعيان در زمان غيبت «قائم» از وجود مبارک او بهره ور مي گردند؟ پيامبرصلي الله عليه وآله در پاسخ فرمود: «اِي وَالَذِي بَعَثَنِي بِالنُّبُوَةِ اِنَّهُم يَسْتَضيئُونَ بِنُورِهِ وَيَنْتَفِعُونَ بِوِلايَتِهِ في غَيْبَتِهِ کَانتِفاعِ النَّاسِ بِالشَّمْسِ وَاِنْ تَجَلَّلَها سَحابٌ يا جابِرُ هَذا مِنْ مَکْنُونِ سِرِّاللَّهِ وَمَخْزُونِ عِلْمِهِ، فَاکْتُمْهُ اِلاّ عَنْ اَهْلِهِ»؛ «آري! سوگند به خدايي که مرا به نبوّت بر انگيخت! آنان در غيبت او، از وجودش بهره مند مي گردند و از نور ولايت و امامت او، نور و روشنايي براي زندگي خويش مي گيرند؛ درست همچون بهره ور شدن از خورشيد؛ اگرچه ابرها چهره آن را بپوشانند. اي جابر اين سرّ مکنون خداوند و علم مخزون اوست، آن را از غير اهلش بپوشان». [1] .

2 . سليمان بن اعمش از امام صادق عليه السلام و ايشان از امام باقرعليه السلام و او از امام سجادعليه السلام چنين نقل کرده است که فرمود: «وَلَمْ تَخْلُ الاَرضُ مُنذُ خَلَقَ اللهُ آدَمَ مِنْ حُجَّةِ اللهِ فيها ظاهرٍ مَشهُورٍ اَوْ غائِبٍ مستورٍ، وَلا تخلُو اِلي اَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ مِنْ حُجَّةِ اللَّهِ فيها، وَلَولا ذلِکَ لَمْ يُعبَدِ اللّهُ. قالَ سُلَيْمانُ: فَقُلتُ لِلصَّادِقِ عليه السلام: فَکَيفَ يَنْتَفِعُ النّاسُ بِالْحُجَّةِ الغائِبِ المَسْتُورِ؟ قال: کَما يَنتَفِعُونَ بالشَّمْسِ اِذا سَتَرَهَا السَّحابُ»؛ «زمين از آفرينش آدم تا کنون و تا هميشه تاريخ، از حجّت خدا تهي نخواهد بود، خواه حجّت حق ظاهر و آشکار و شناخته شده باشد و يا بنا به مصالحي، نهان و پوشيده. تا رستاخيز نيز چنين خواهد بود که اگر جز اين باشد، خداي يگانه پرستيده نمي شود».

سليمان مي گويد: گفتم: «سرورم! مردم چگونه از امام غايب از نظر، بهره ور مي گردند؟ حضرت فرمود: «همان گونه که جهان و جهانيان از خورشيد بهره ور مي گردند؛ اگرچه ابر، چهره آن را پوشانده باشد». [2] .

3 . در توقيع مبارکي - که از سوي حضرت مهدي عليه السلام صادر شده است - به «اسحاق بن يعقوب» مرقوم شده است:

«...وَاَمّا وَجْهُ الاِنتِفاعِ بي فِي غَيبَتي فَکَالاِنتِفاعِ بِالشَّمْسِ اِذا غَيَّبَتْها عَنِ الاَبْصارِ السَّحابُ...»؛ اما چگونگي بهره وري جامعه و مردم از من در عصر غيبت، درست همانند بهره وري زمين و پديده هاي آن، از خورشيد است؛ به هنگامي که ابر آن را از چشم ها بپوشاند». [3] .

بر اين اساس امام مهدي عليه السلام همان پيشواي گرانقدر که انسانيت به برکت وجود گران مايه او متنعم است و زندگي سامان مي يابد. تمامي خوبي ها و برکات و الطاف نهايي خدا و بهره هاي معنوي، همه از وجود او سرچشمه مي گيرد. به اذن خدا، از پس پرده غيبت بر جهان هستي حاکم و ناظر است.

همواره در کران تا کران جهان و همه موجودات تصرف و دخالت مي کند و همه اختيارات و صلاحيت هايي را که خداوند به او و آنها داده است، همه را در کف با کفايت خويش دارد.

حضرت مهدي عليه السلام با وجود غيبت از نظرها، به قدرت خدا از توان و نيرويي بهره ور است که آن گرامي را به انجام هر کاري که اراده فرمايد، قادر مي سازد و همه وسايل و امکانات لازم را براي او فراهم مي آورد.

آري! امام با اوصاف خاصّ خود، به راستي براي زمينيان مايه امنيت و آرامش و پناهگاه است و وجود گرانمايه اش، سبب بقا و حيات زمين و زمينيان.

به برکت وجود او، همه موجودات، روزي مي خورند و زمين و آسمان استوار مي گردد و به حيات و جريان طبيعي خويش ادامه مي دهد. [4] .