در روايات فراواني از طيبه به عنوان محل زندگي حضرت مهدي عليه السلام در طول غيبت، سخن به ميان آمده است و همان گون که ذکر خواهد شد مقصود از آن «مدينةالنبي صلي الله عليه وآله» است.

«مدينه» را طيبَة و طابه نامند؛ چرا که مدينه پيش از آن «يثرب» خوانده مي شد. يثرب از ريشه ثرب به معناي فساد است؛ پس پيامبرصلي الله عليه وآله از بردن نام يثرب نهي فرمود و آن را طابه و طيبه ناميد که به معناي طيّب و پاکيزه است. گفته شده: طيبه از طيِّب و طاهر است؛ به جهت خلوص آن و تطهير آن از شرک. [1] .

ابوبصير از امام صادق عليه السلام روايت کرده است: «لابُدَّ لِصاحِبِ هَذا الاَمرِ مِنْ غَيْبَةٍ وَلابُدَّ لَهُ فِي غَيبَتِهِ مِنْ عُزْلَةٍ ونِعْمَ المَنْزِلُ طَيْبَةُ وَما بِثَلاثينَ مِنْ وَحْشَةٍ» [2] ؛ «صاحب اين امر از غيبتي ناگزير است و در غيبت خود ناچار از گوشه گيري و کناره جويي از ديگران است و طيبه (مدينه) خوش منزلي است و با وجود سي تن (يا به همراهي سي نفر) در آنجا وحشت و ترسي نيست».

همچنين ابوهاشم جعفري مي گويد:

«به امام حسن عسکري عليه السلام عرض کردم: بزرگواري شما مانع آن است که من از شما پرسش کنم. اجازه بفرماييد، سؤال کنم! حضرت فرمود: بپرس؛ گفتم: آقاي من! آيا براي شما فرزندي هست؟ فرمود: بله. گفتم: اگر اتفاق ناگواري براي شما رخ داد در کجا او را جست وجو کنم؟ فرمود: در مدينه». [3] .