«غيبت کبري (غيبت تامه) با به پايان رسيدن غيبت صغري در سال 329 ه . و رحلت چهارمين سفير امام عليه السلام آغاز شد و تا امروز نيز ادامه دارد و تا فرا رسيدن روز ظهور آن حضرت ادامه خواهد يافت.

از جمله ويژگي هاي اين غيبت عبارت است از:

1. مدت غيبت کبري طولاني و پايان آن نامشخص است.

2. ارتباط کلي با امام زمان عليه السلام قطع است؛ به گونه اي که ارتباط موجود در زمان غيبت صغري در اين دوران وجود نخواهد داشت.

3. نيابت در اين دوران به صورت عام است. بر خلاف دوران غيبت صغري که ارتباط مردم با آن حضرت از طريق نواب خاصّ صورت مي گرفت، در اين دوران ديگر سفارت و نيابت خاصّ وجود ندارد و تنها مرجع مردم نايبان عام آن حضرت هستند که با ملاک هايي که در روايات ذکر شده، قابل تشخيص است. در اين دوران مجتهدان جامع شرايط به عنوان نايب عام، وظيفه اداره جامعه را بر عهده دارند.

4. حاکميت ظلم و جور در زمين فراگير مي شود.

5. امتحانات الهي شديدتر مي شود.

لغزشگاه هاي اين نوع غيبت به مراتب از نوع کوتاه، بيشتر است و انسان هاي زيادي در اين دوره به گمراهي خواهند افتاد و امتحانات سختي را پشت سر خواهند گذاشت.

امام علي عليه السلام فرمود: «لِلقائِمِ مِنّا غَيْبَةٌ اَمَدُها طَويلٌ، کَاَنّي بِالشِّيعَةِ يَجُولُونَ جَوَلانَ النَّعَمِ في غَيبَتِهِ، يَطلُبُونَ المَرْعي فَلا يَجِدوُنَهُ، اَلا فَمَنْ ثَبَتَ مِنْهُمْ عَلي دِينِهِ وَلَمْ يَقْسُ قَلبُهُ لِطُولِ اَمَدِ غَيبَةِ اِمامِهِ فَهُوَ مَعي في دَرَجَتي يَوْمَ القِيامَةِ...»؛ [1] «قائم ما را غيبتي است که زمانش طولاني خواهد بود. گويي شيعه را مي بينم که در زمان غيبت او، به اين سو و آن سو مي روند. همانند گوسفنداني که چوپان خويش را گم کرده باشند؛ به دنبال چراگاه مي روند و آن را نمي يابد. بدانيد هر کس که در زمان غيبت او، بر دين خويش ثابت قدم بماند، و در طول مدت ناپيدايي قائم ما سنگدل نشده باشد، در بهشت با من و در درجه من خواهد بود».