محدث


محدّث اسم مفعول از ريشه حدَّث، يحدِّثُ به معناي کسي است که حديث و خبر تازه به او گويند و منظور از آن اين است که ائمه عليهم السلام با فرشتگان رابطه دارند و اگرچه مانند پيامبر خود آنها را در سرشت اصلي نمي بينند؛ ولي سخن آنان را مي شنوند و از آنها حقايقي را دريافت مي کنند. اين کنايه از يک مقام معنوي است که يک درجه از مقام نبوّت فروتر است و اين لفظ به اين معنا، يکي از القاب مخصوص امام عليه السلام محسوب مي شود.

امام باقرعليه السلام در اين باره فرمود: «اميرمؤمنان عليه السلام به ابن عباس فرمود: همانا شب قدر در هر سال وجود دارد و همانا در آن، امرِ يک ساله نازل مي شود که اين امر به ائمه بعد از پيامبر خواهد بود. ابن عباس گفت: آنان کيانند؟ فرمود: من و يازده نفر از نسل من اماماني اند که همگي محدَّث مي باشند». [1] .

محمدبن مسلم گويد: «کلمه محدَّث نزد امام صادق عليه السلام ذکر شد، حضرت فرمود: محدَّث کسي است که صدا را بشنود و شخص را نبيند. به حضرت عرض کردم: قربانت گردم! امام از کجا مي فهمد که آن کلام فرشته است؟ فرمود: آرامش و وقاري به او عطا مي شود که مي فهمد آن کلام از فرشته است». [2] .

سماعةبن مهران گويد: «من و ابوبصير و محمدبن عمران در مکه داخل يک منزل بوديم. محمدبن عمران گفت: من از امام ششم شنيدم که مي فرمود: ما دوازده محدَّث باشيم. ابوبصير گفت: تو را به خدا اين را از امام ششم شنيده اي؟ او دو بار سوگند خورد که آن را از وي شنيده است». [3] .


پاورقي

[1] کتاب الغيبة، ص 142، ح 106.

[2] الکافي، باب ان الائمة محدثون مفهمون، ح 4.

[3] کمال الدين و تمام النعمة، ج 2، ص 8.