" در ميان اهل تورات با تورات ، در ميان اهل انجيل با انجيل ، در ميان اهل زبور با زبور و در ميان اهل قرآن با قرآن داوري مي کند . ثروتهاي روي زمين و گنجهاي درون آن از تمام نقاط جهان به سوي او گرد مي آيد . آنگاه خطاب به مردم مي فرمايد : بيائيد اين همان متاع دنياست که براي آن با خويشاوندان قطع رحم کرديد ، خونهاي حرام را ريختيد ، به حريم گناهان وارد شده ، مرتکب محرمات الهي شديد . اين ثروتها را کلان کلان در اختيار مردم قرار مي دهند که چنين رقمهاي درشت در تاريخ بخششهاي جهان بي سابقه خواهد بود . زمين را پُر از عدل و داد و نور کند ، آنچنانکه مملو از جور و ستم و شر شده باشد " . (1)
در اينجا يادآوري اين نکته لازم است که داوري ائمه معصومين (ع) در ميان کليميان با توراتشان ، و در ميان مسيحيان با انجيلشان به معناي به رسميت شناختن يهوديت و مسيحيت پس از آمدن اسلام نمي باشد . بلکه از نظر اسلام ، دين انحصار به اسلام دارد و هر کس با آئيني جز اسلام به خداوند تقرب کند ؛ از او پذيرفته نخواهد شد ، لکن حضرت بقيه الله (ع) براي اتمام حجت و رفع عذر ، با پيروان همةاديان با کتابهاي آسماني خودشان بحث و محاجّه مي کند ، نويدهاي موجود در کتابهاي هر آئيني را که از آمدن آن مصلح جهاني خبر داده اند ، به آنها يادآوري مي کند ، هر کس ايمان بياورد از او مي گذرد و هر کس پس از شناخت حق و اثبات حقيقت بر کفر و الحاد خود اصرار بورزد ، به سزاي خود مي رسد . و اين معني به اهل کتاب انحصار ندارد ، بلکه از فرقه هاي به ظاهر مسلمان نيز که خود را اهل قرآن مي دانند ، آنان که در برابر حق تسليم نشوند ، طعمة شمشير مي شوند .