لازم به ذکر است که هر يک از امامان ما دست کم ، مدتي از عمر عزيز خويش را در قلمرو و حيطة حکومتهاي ظلم و جور سپري کردند به گونه اي که رويارويي با آن حکومتها را به لحاظ حفظ کيان اسلام و عدم آمادگي مردم ، به کناري گذاردند و متعهد به پذيرش قرارهايي با آن حکومتها شدند . چنانکه امام حسين (ع) هم مدتي مصلحت نديد که بر ضد معاويه قيامي را ترتيب دهد ، از اين رو حضرت مهدي (ع) فرمايد :
إنَّهُ لَم يَکُن أحَدٌ مِن آبائِي إلّا وَقَعَت في عُنُقِهِ بَيعَتٌ لِطاغِيَهِ زَمانِهِ ، وَ إنّي أخرُجُ حينَ أخرُجُ وَ لابَيعَتَ لِأحَدٍ مِنَ الطَّواغيتِ في عُنُقي .
حقيقت آنکه هر يک از پدرانم بيعتي از سرکشان زمان خويش را در گردن داشتند ، ولي من در آن زمان که خروج نمايم ، بيعت هيچ کس از طاغوتها در گردنم نباشد .