|
|
|
پژوهشي است درباره مسائل مربوط به مهدويت و |
|
|
|
ويژگي هاي عصر ظهور. نويسنده بر طبق |
|
|
|
حديثي از پيامبر، مهدي را در زيبايي طاووس اهل بهشت |
|
|
|
خوانده و او را شبيه ترين مردم |
|
|
|
به رسول خدا (ص) دانسته است. وي پس از ترسيم سيماي |
|
|
|
ظاهري آن حضرت، به چگونگي تولد و |
|
|
|
شروع غيبت ايشان و عوامل آن اشاره مي کند. از |
|
|
|
ديدگاه نويسنده، مهم ترين فلسفه غيبت |
|
|
|
حفظ جان ايشان و امتحان مردمان بوده است و اين 2 |
|
|
|
علت همچنان پابرجاست. و در ادامه |
|
|
|
به تفسير سوره عصر مي پردازد و نتيجه مي گيرد مقصود |
|
|
|
از عصر، همان زمان خروج قائم |
|
|
|
است. آن گاه خصوصيت عصر غيبت را بر مي شمارد و از |
|
|
|
آن جمله رجعت، خروج سفياني و |
|
|
|
دجال، وقوع قيام از قم، خروج يماني، خروج سيد |
|
|
|
خراساني، رجعت اصحاب کهف و نزول حضرت |
|
|
|
عيسي (ع) را مورد بررسي قرار مي دهد. |
|