|
|
| |
|
نويسنده امام زمان (ع) را مايه طراوت دل و صفاي |
|
| |
|
باطن مي شمارد و راه ارتباط با او |
|
| |
|
را در بهره گيري از فروغ وحي (کتاب و سنت) و توسل و |
|
| |
|
توجه به او و انجام وظايف خويش |
|
| |
|
در عصر غيبت دانسته است. او سپس با استناد به چند |
|
| |
|
آيه و حديث، مقام معنوي امام مهدي |
|
| |
|
را توضيح داده و پيامبران اولوالعزم را وام دار او |
|
| |
|
و مرهون اعتراف آنان به عظمت و |
|
| |
|
مقام او معرفي کرده است. نويسنده در ادامه، از نقش |
|
| |
|
شناخت امام مهدي بر تربيت انسان |
|
| |
|
ياد مي کند و نظارت او بر اعمال انسان را عامل مهمي |
|
| |
|
در خودسازي فرد به حساب |
|
| |
|
مي آورد. در پايان يکي از وظايف شيعيان در عصر |
|
| |
|
غيبت، دعا و درخواست براي ظهور او |
|
| |
|
عنوان شده است. |
|
| |
|
نويسنده امام زمان (ع) را مايه طراوت دل و صفاي |
|
| |
|
باطن مي شمارد و راه ارتباط با او |
|
| |
|
را در بهره گيري از فروغ وحي (کتاب و سنت) و توسل و |
|
| |
|
توجه به او و انجام وظايف خويش |
|
| |
|
در عصر غيبت دانسته است. او سپس با استناد به چند |
|
| |
|
آيه و حديث، مقام معنوي امام مهدي |
|
| |
|
را توضيح داده و پيامبران اولوالعزم را وام دار او |
|
| |
|
و مرهون اعتراف آنان به عظمت و |
|
| |
|
مقام او معرفي کرده است. نويسنده در ادامه، از نقش |
|
| |
|
شناخت امام مهدي بر تربيت انسان |
|
| |
|
ياد مي کند و نظارت او بر اعمال انسان را عامل مهمي |
|
| |
|
در خودسازي فرد به حساب |
|
| |
|
مي آورد. در پايان يکي از وظايف شيعيان در عصر |
|
| |
|
غيبت، دعا و درخواست براي ظهور او |
|
| |
|
عنوان شده است. |
|
