|
|
| |
|
تحليلي است از انديشه مهدويت در مذاهب و اديان. |
|
| |
|
نويسنده با بيان اين که عقيده به |
|
| |
|
مهدي موعود (عج) از قطعيات مذهب شيعه اماميه است، |
|
| |
|
اين عقيده را در انديشه مذاهب |
|
| |
|
ديگر شيعي و غير شيعي تحليل کرده و خصوصيات حضرت |
|
| |
|
مهدي در آن مذاهب را بيان کرده |
|
| |
|
است. وي اين مطلب را که آن حضرت از فرزندان علي بن |
|
| |
|
ابي طالب (ع) و فاطمه زهرا (س) |
|
| |
|
است مورد اتفاق همه مذاهب مي داند. افزون بر آن، |
|
| |
|
مهدويت در اديان ديگر، مانند |
|
| |
|
مسيحيت، يهوديت، بودايي، زرتشتي نيز با تعابير و |
|
| |
|
الفاظ گوناگون آمده است. وي سپس با |
|
| |
|
اشاره به سخن توين بي مبني بر سعادت بشر در پرتو |
|
| |
|
حکومت واحد جهاني، ضرورت حکومت |
|
| |
|
حضرت مهدي را از راه عقل و روايت بيان کرده، در |
|
| |
|
پايان، آثار انديشه انتظار را در |
|
| |
|
مذهب شيعه در تقويت روحي آنها و مبارزه با ستم و |
|
| |
|
جور بيان داشته و از اين راه، |
|
| |
|
حقانيت مذهب شيعه را اثبات کرده است. |
|
