|
|
|
تحليلي است از اهميت حجت در زندگي و سعادت انسان بر |
|
|
|
اساس آيات و روايات. نويسنده |
|
|
|
نخست، به تحليل مفهوم عام حجت پرداخته و معتقد است |
|
|
|
بشر تا زماني که بر اساس عقل و |
|
|
|
خرد رفتار کند، عمل بدون دليل و حجت مرتکب نمي شود |
|
|
|
و همچنين در تنظيم روابط اجتماعي |
|
|
|
و فردي و نيز براي رسيدن به مقاصد، نياز به دلايل و |
|
|
|
حجت هاي مطلوب خويش دارد. بر |
|
|
|
اين اساس، حجت در اديان آسماني، دقيق ترين شاخص |
|
|
|
ماندن انسان در طريق تعادل و عدالت |
|
|
|
است. بر اساس روايتي، خداوند 2 حجت دروني (عقل) و |
|
|
|
بيروني براي هدايت خلق فرستاده |
|
|
|
است. حجت بيروني، انبيا، اوليا و ائمه (ع) هستند که |
|
|
|
پيمودن راه سعادت، فقط از مسير |
|
|
|
آنها ممکن است. در تاريخ اسلام، حجت هاي ناموجهي |
|
|
|
ظهور و جامعه را منحرف کردند، اما |
|
|
|
حجت هاي موجه (ائمه طاهرين) بر کنار ماندند. |
|
|
|
نويسنده راه رسيدن به حجت موجه را |
|
|
|
شناخت و معرفت مي داند؛ همان گونه که دعاي اللهم |
|
|
|
عرفني حجتک خاطر نشان مي کند. |
|