جواب:
خدا نسبت به همه بندگانش مهربان است و براي بخشش گناهان و لغزشهاي آنان راههاي مختلفي قرار داده، يكي از مهمترين راههاي آمرزش گناهان، توبه است. خدا به خاطر اين كه بندهاش پشيمان شده و توبه كرده و به سوي او برگشته، توبه او را ميپذيرد، نه براي چيز ديگر.
توبه در رحمت الهي است و اين در را خدا به روي بندگانش باز كرده و با صراحت فرموده: توبه واقعي را ميپذيرد و رحمت و مغفرتش را شامل بنده تائبش نازل ميكند و وي را دوست ميدارد.
در قرآن ميفرمايد: بگو اي بندگان من كه برخود اسراف و ستم كردهايد (به وسيله گناه) از رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را ميآمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است.(1)
كسي كه پس از ستم كردن توبه كند و جبران نمايد، خداوند توبه او را ميپذيرد. خدا آمرزنده و مهربان است.(2)
اي مؤمنان، همگي به سوي خدا توبه كنيد تا رستگار شويد.(3)
من هر كه را توبه كند و ايمان آورد و عمل صالح انجام دهد، سپس هدايت شود، ميآمرزم و ميبخشم.(4)
خداوند بدون هيچ واسطهاي در قرآن ميفرمايد: چون بندگان من از تو در مورد من سؤال كنند، نزديك هستم و پاسخ آن كه مرا بخواند ميدهم.(5)
در اين آيه خدا خود را هنگامي كه بندهاش او را بخواند، نزديك بنده خود دانسته است. پس نياز به واسطه ندارد. اگر كسي با خدا راز و نياز كند و توبه به درگاه الهي نمايد و از او بخواهد بدون نياز به هيچ واسطهاي خداوند دعايش را اجابت ميكند.
خداوند علاقه فوق العادهاي به توبه بندگان دارد، چرا كه برگشت به طرف خدا مايه سعادت انسان است. در حديثي از امام باقر (ع) ميخوانيم: خداوند از توبه بندهاش بسيار شادمان ميشود، بيش از كسي كه مركب و توشه خود را در بيابان (خطرناكي) در يك شب ظلماني و تاريك گم كرده و سپس آن را بيابد.(6)
بنابر اين هر فردي ميتواند به صورت مستقيم به درگاه الهي توبه كند و به هيچ وجه نبايد احساس پستي و ذلت كند، زيرا خداوند هر دستوري كه ميدهد، عزت و سربلندي بندگان خويش را ميخواهد و خداوند تمام بندگانش را دوست دارد. توسل به ائمه و پيشوايان در جايي است كه خود را در رسيدن به درگاه الهي ناتوان ميبينيم، عظمت الهي و دور بودن ما از او موجب ميشود، مقربان درگاه او را واسطه قرار دهيم تا به او نزديك شويم. اگر نزديكي با خدا وجود داشته باشد، نياز به واسطه نيست.
پاورقي:
1 - زمر (39)، آيه 53.
2 - مائده (5) آيه 39.
3 - نور (24)، آيه 31.
4 - طه (20) آيه 82.
5 - بقره (2) آيه 186.
6 - اصول كافي، ج ص، 435.
|
