رسول خدا ( صلي الله عليه وآله وسلم ) مي فرمايد:

«طُوبي لِلصَّابِرينَ في غَيْبَتِهِ!طُوبي لِلْمُقيمينَ عَلي مَحَبَّتِهِ!؛ خوشا به حال صبركنندگان در دوران غيبت مهدي ( عليه السلام ) ! خوشا به حال پابرجايان در مقام ( - الزام الناصب / ص 18 و ينابيع المودة / ج 3 / ص 101 و بحارالانوار / ج 36 / ص 306 / ح 144. )

محبت او!»

و در جاي ديگر دست به دعا برداشت و عرض كرد: «پروردگارا! برادرانم را به من بنمايان!»

يكي از ياران پيامبر ( صلي الله عليه وآله وسلم ) كه در جمع حاضر بود گفت: آيا ما برادران شما نيستيم اي رسول خدا؟!

آن حضرت فرمود: «نه! شما اصحاب من هستيد. و برادران من قومي در آخر زمان هستند كه به من، نديده ايمان آورند...»

و بعد چونانكه بخواهد سرّ اين همه تكريم و تعظيم را بنماياند از استقامت و صبرِ سختِ منتظران فرمود:

«لِاَحَدِهِمْ اَشَدُّ بَقيَّةٍ عَلي دينِهِ مِنْ خَرطِ الْقَتادِ فِي اللَّيْلَةِ الظَّماءِ اَوْ كَالْقابِضِ عَلي جَمْرِالغَضا اُولئِكَ مَصابيحِ الدُّجي ؛ سختي استقامت هر يك از آنان ( - بحارالانوار / ج 52 / ص 123 / ح 8 و الزام الناصب / ص 137. )

بر دين خود، بيشتر از سختي كسي است كه در شبي ظلماني بخواهد بوته خاري را با دست خود از خار بپيرايد، يا كسي كه بخواهد ذغال گداخته سوزاني را در مشت بگيرد. آنان چراغ هاي فروزان شبهاي ظلماني اند».

امتحانات الهي يكي پس از ديگري براي مؤمنين پيش مي آيد و ميزان صبر و استقامت آنان را به بوته امتحان مي گذارد.



امام صادق ( عليه السلام ) مي فرمايد:

«امر فَرَج براي شما نمي رسد مگر پس از نابودي، نَه به خدا سوگند! نمي رسد مگر پس از آنكه خوب و بد از هم جدا شوند، نَه به خدا سوگند! نمي رسد مگر پس از آنكه در اثر آزمايشات گوناگون، خالص و پاك شويد».

( - كمال الدين / ج 2 / ص 346 و بحارالانوار / ج 52 / ص 111 / ح 20. )

اساساً انتظار با آن همه فضايل و بركاتي كه دارد جز با صبر و شكيبايي حاصل نمي شود. پيامبر اكرم ( صلي الله عليه وآله وسلم ) فرمود:

«اِنْتِظارُ الْفَرَجِ بِالصَّبْرِ عِبادَةٌ؛ به وسيله صبر و استقامت، منتظر فرج بودن، عبادت است».

( - بحارالانوار / ج 52 / ص 145. )



و امام رضا ( عليه السلام ) مي فرمايد:

«ما اَحْسَنَ الصَّبْرَ وَ اِنْتِظارُ الْفَرَجِ ... فَعَلَيْكُمْ بِالصَّبرِ...؛ چه نيكو است شكيبايي به همراه انتظار فرج ... بر شما باد! استقامت و شكيبايي».

( - همان / ص 129. )

آيا مي توان پذيرفت كه اجر منتظرين برابر اجر هزار شهيد همانند شهداي بدر و احد باشد، و انتظار، بالاترين عبادت، بلكه بالاترين جهاد امتِ پيامبر به شمار ( - همان / ص 125. )

آيد. با اين همه بدون استقامت و پايداري لازم، حاصل گردد؟

( - بحارالانوار / ج 51 / ص 156. )

آيا مي شود قبول كرد كه منتظران حضرت مهدي ( عليه السلام ) همچون مجاهدانِ شهيدِ به خون غلطيده در راه خدا باشند، اما اين درجه والا را بدون تحمّل ( - همان / ج 52 / ص 123. )

سختي ها و مرارت ها و شكنجه هاي فراوان به دست آورند؟

كه رسول خدا ( صلي الله عليه وآله وسلم ) مي فرمايد:

«طُوبي لِلصَّابِرينَ في غَيْبَتِهِ، طُوبي لِلْمُقيمينَ عَلي مُحَبَّتِهِم خوشا به حال شكيبايان در غيبت مهدي ( عليه السلام ) ، خوشا به حال آنانكه بر راه اهل بيت ثابت قدم ( - همان / ص 143 و بحارالانوار / ج 36 / ص 306 / ح 144. )

مي مانند».