«بِنَفْسي اَنْتَ مِنْ مُغَيِّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنَّا، بِنَفْسي اَنْتَ مِنْ نازِحٍ ما نَزَحَ عَنَّا؛ جانم به فداي تو! غايب شده اي كه بيرون از ما نيست، جانم به فداي تو! دور از ( - دعاي ندبه. )

وطني كه از ما دور نيست».

«اِنْ غابَ عَنِ النَّاسِ شَخْصُهُ في حالِ هُدْنَةٍ لَمْ يَغِبْ عَنْهُمْ مَثْبُوتُ عِلْمِهِ؛ اگر چه در آرامش دوران غيبت، شخص او از ديدگان مردم پنهان است، اما ( - منتخب الاثر / ص 272. )

دانش ثابت شده او از ديده بصيرت آنان پنهان نمي ماند».

هم او به حال مردم آگاه است و هم آگاهي هاي به وديعت نهاده شده او در نزد مردم، حاضر است.

مردم اگر چه او را نمي بينند، اما فرمان هايش را مي پذيرند.

و بدين گونه است كه نقش فقيهان وارسته و به دور از هوي و هوسهاي نفساني - كه نمايندگان امام زمان ( عليه السلام ) هستند - نمايان مي گردد.

مردم با فرمانبري از فقيهان، فرمان امام معصومِ خويش را اطاعت مي كنند. زيرا امام صادق ( عليه السلام ) مي فرمايد:

«وَ اَمَّا مَنْ كانَ مِنَ الْفُقَهاء، صائِناً لَنِفْسِهِ، حافِظاً لِدينِهِ، مُخالِفاً عَلي هَواه، مُطيعاً لِاَمْرِ مَوْلاهُ فَلِلْعَوامِ اَنْ يُقَلِّدُوه؛ هر كس از فقيهان كه نگهدارنده دين و ( - بحارالانوار / ج 2 / ص 88. )

نگاهبان جان و مخالف هواي نفس خود و اطاعت كننده فرمان مولاي خويش باشد، بر مردم است كه از او تقليد و تبعيّت كنند».

و هم او شيعيانش را واننهاده و رها نساخته، بلكه تكليف شان را در دريافت احكامِ دين و مسائل زندگي روشن و مشخص نموده است، در توقيعي كه براي يكي از عالمان رباني صادر شده مي فرمايد:

«وَ اَمَّا الْحَوادِثُ الْواقِعَة فَارْجِعُوا فيها اِلي رُواةِ حَديثِنا فَاِنَّهُمْ حُجَّتي عَلَيْكُم وَ اَنَا حُجَّةُاللَّهِ عَلَيْهِم؛ در پيشامدهاي روزگار به راويان حديث ما مراجعه ( - همان / ج 53 / ص 181. )

كنيد، زيرا آنان حجت من بر شما هستند و من حجت خدا بر آنانم».

با چنين ديدگاهي است كه «فقيه» استمرار دهنده خط امامت امام زمان ( عليه السلام ) و پاس دارنده مرزهاي ولايت آن بزرگوار، و منعكس كننده فرمايشات و فرمان هاي او به پيروان و ارادتمندان او است. بنابراين بر هر شيعه منتظري لازم است كه در به دست آوردن احكام دين و چگونگي انجام وظايف و مسئوليت هاي ديني، فردي و اجتماعي اش به فقيهي - كه داراي شايستگي هاي مطرح شده از سوي امام ( عليه السلام ) است - مراجعه نمايد.