پيام آية الله محمد علي گرامي به مناسبت نيمه شعبان

قرآن کريم در بيان آنچه که اهل ايمان بدان پايبند و معتقدند مي فرمايد: «امن الرسول بما انزل اليه من ربه والمؤمنون کل امن بالله و ملائکته و کتبه و رسله لا نفرق بين احد من رسله...» (1)

در اين آيه مؤمنان به عنوان کساني معرفي شده اند که به خدا، فرشتگان، کتابهاي آسماني و پيامبران خدا ايمان و اعتقاد دارند. اما اين پرسش مطرح است که ايمان به فرشتگان چه دخالتي در سعادت انسان دارد، که خداوند آن را هم از ارکان ايمان مؤمنان قرار داده است؟ زيرا ارايه برنامه سعادت با پيامبران است و جامعه نيز با امامان اصلاح و اداره مي شود، خداوند هم که خالق کل هستي است پس ديگر جايي براي اعتقاد به فرشتگان باقي نمي ماند. در پاسخ اين پرسش بايد گفت: چنانکه در علم کلام به عنوان يک قاعده کلي بحث و اثبات شده است، شکر منعم واجب است. و ظاهرا اين قاعده اختصاص به منعم اصلي و مستقيم ندارد و شامل کساني هم که مجرا و مسير رسيدن نعمتها هستند، نيز مي شود.

عقلاي عالم هرکس را که به انسان احساني کند مستحق سپاسگزاري مي دانند و نداشتن حالت سپاس و تشکر نسبت به منعم را زشت مي شمارند، هرچند منعم تنها وسيله و مجرايي براي رسيدن به نعمت باشد.

ترديدي نيست که ملائکه الهي مجرا و طريق رسيدن نعمتهاي خداوند به بندگانند. جبرئيل مجراي نعمتهاي الهي در موضوعات معنوي و علم و ايمان است عزرائيل مجراي نعمت الهي در موضوع بيرون راندن انسان از اين دنيا و زمينه سازي عروج و کمال بيشتر انسان است اسرافيل مجراي نعمت الهي است در موضوع تحويل گرفتن انسانها در دنياي ديگر و ميکائيل هم مجراي نعمت الهي است در زمينه رساندن ارزاق مادي به انسانها.

اين چهار ملک، که رئيس ملائکه هستند، و همه ملائکه اي که در زير نفوذ آنها هستند عهده دار رساندن نعمتهاي الهي به بندگان خدايند. در آخرت نيز به خاطر گستردگي کار هشت ملک عهده دار امورند: «و يحمل عرش ربک فوقهم يؤمئذ ثمانية » (2)

اگر بپذيريم که شکر منعم شامل وسايل و مجراهاي رسيدن نعمت هم مي شود و به همين خاطر ملائکه نيز مستحق احترام و سپاسگزاريند ، به طريق اولي تشکر از پيامبر و اهل بيت عصمت و طهارت، عليهم السلام، نيز لازم است. زيرا بر اساس اعتقادي که ما داريم، و بنده در گفتگويي که پيش از اين با همين مجله داشتم بتفصيل در مورد آن صحبت کردم، ملائکه تحت نفوذ پيغمبر، صلي الله عليه وآله، و اهل بيت، عليهم السلام، انجام وظيفه مي کنند.

ملائکه و روح که در شب قدر نازل مي شوند چنانکه نزد امام عصر مي آيند، در زيارت مطلقه حضرت اباعبدالله الحسين، عليه السلام، آمده است که:

« ارادة الرب في مقادير اموره تهبط اليکم و تصدر من بيوتکم...» (3)

کليه مقدرات الهي بر شما نازل مي شود و از بيوت شما صدور فرمان مي شود.

مطابق آنچه که در زيارات جامعه کبيره آمده است، حتي نزول باران هم تحت اشراف پيامبر و اهل بيت صورت مي گيرد: «بکم ينزل الغيث ...»

بنابراين در زمان ما مجرا و مسير همه نعمتهاي الهي امام عصر، عليه السلام، است و به همين خاطر عقل اقتضا مي کند که ما نسبت به آن حضرت حالت سپاسگزاري و قدرداني داشته باشيم.

در اينجا اين سؤال مطرح مي شود که چگونه مي توان از امام عصر، عليه السلام، سپاسگزاري کرد؟

به نظر مي رسد به دو گونه مي توان از آن حضرت سپاسگزاري کرد، يکي تشکر عملي و ديگري تشکر فکري، تشکر عملي اين است که انسان در مسيري که مورد رضايت آقا امام زمان، عليه السلام، است حرکت کند.

يکي جان خود را تقديم آن حضرت مي کند و براي دفاع از حريم کشور شيعه و نبرد با دشمنان شيعه به شهادت مي رسد. يکي عمرش را در مسير امام زمان صرف مي کند مثل بسياري از طلاب علوم ديني که عمر خود را صرف فراگيري احکام و عقايد اسلام و تبليغ و ترويج آنها مي کنند.

ديگري هم که مشغول کسب و تجارت است با پرداخت خمس مال خود به تبليغ دين و گسترش معارف اسلامي کمک مي کنند.

اما تشکر فکري اين است که شخص دائما نام و ياد حضرت را به خودش تلقين کند تا دچار فراموشي و غفلت نشود، چون دنيا، دار غفلت است و انسان زود دچار فراموشي مي شود. بايد دائما متذکر اين موضوع بود که همه نعمتهاي خداوند از طريق اهل بيت عصمت و طهارت، عليهم السلام، و بويژه امام عصر، عليه السلام، به ما مي رسد، همچنانکه در دعاي عديله مي خوانيم:

«بيمنه رزق الوري و بوجوده ثبتت الارض و السماء.»

به برکت وجود حضرت ولي عصر، عليه السلام، است که به همه موجودات عالم رزق و روزي مي رسد.

توجه به اين موضوع و اعتقاد به اينکه ما هرچه داريم از آن حضرت و به يمن وجود اوست، خود نوعي تشکر فکري است.

براي اينکه انسان هم در مسير تشکر فکري و هم در مسير تشکر عملي موفق شود و بتواند وظيفه خود را چنانکه بايد عمل نمايد، مي بايست علاوه بر انجام واجبات و عبادات روزمره، ارتباط خاصي با حضرت ولي عصر ، عليه السلام، داشته باشد و از طريق خواندن دعاهايي چون دعاي ندبه، دعاي عهد، زيارت جامعه کبيره، زيارت ال ياسين و ديگر دعاهايي که منسوب به آن حضرت است و همچنين با توسل به ايشان و احيانا رفتن به مسجد جمکران ياد و نام حضرت را پيوسته در خود زنده نگهدارد و غفلت و فراموشي را از خود دور کند.



همه کساني که به حضور آقا امام زمان رسيده اند يا از همين راهها تربيت شده و به مقامات بالا رسيده اند و يا اينکه بر اساس ضرورتهاي خاصي که پيش مي آمده امام تشخيص داده اند که اگر دست آن فرد را نگيرند ممکن است دچار سقوط و تباهي شود.

به هر حال بايد گفت که:

تو بندگي چو گدايان به شرط مزد مکن که خواجه خود روش بنده پروري داند

انسان اگر از سر اخلاص به هر صورتي که در توان دارد تشکر و سپاس خود را نسبت به آن حضرت که مجراي اصلي عمت خداوندي است، نشان دهد مي تواند به خدا نزديک شود. زيرا چنانکه قرآن کريم مي فرمايد:

ايا ايهاالذين امنوا اتقواالله و ابتغوا اليه الوسيلة.» (4)

بايد براي رفتن به سوي خدا به دنبال وسيله بود، و اين وسيله برخلاف تصور برخي از اهل سنت، «دعا» نيست، زيرا دعا خود «ابتغا» و طلب است و قرآن مي فرمايد اگر به طرف خدا مي خواهيد برويد، وسيله بياوريد. بنابراين اينکه «وهابيه » هرگونه توسل به پيامبر و اهل بيت، عليهم السلام، را شرک به حساب مي آورند بر اساس موازين قرآن صحيح نيست. زيرا شرک آن است که کسي را هم رتبه و هم شان خدا بدانند. در هر حال بايد گفت که مراد از وسيله در آيه مزبور همان پيغمبر و اهل بيت هستند و از طريق آنها انسان مي تواند به خدا نزديک شود. و اگر تکامل انسان با پيوستن به حضرت حق محقق مي شود، راه اين پيوستن، توسل به پيغمبر و اهل بيت اوست.

اميدوارم که در روز فرخنده نيمه شعبان که روز تولد اين وسيله قرب و توسل به خداست، همه پيروان راستين آقا امام زمان، عليه السلام، اولا در بزرگداشت هرچه بيشتر اين روز تلاش کنند و با برگزاري جشنهاي باشکوه شادي و نشاط خود را از تولد آن حضرت نشان دهند. زيرا شيعيان همانطور که بايد در هنگام غم و اندوه اهل بيت، عليهم السلام، عزادار باشند، بايد در هنگام خوشحالي اهل بيت نيز نشاط و شادي داشته باشند. چنانکه مي فرمايد: «لنا شيعة ينصروننا و يفرحون لفرحنا و يحزنون لحزننا.» (5)

براي ما پيرواني است که ما را ياري مي کنند، در شادي ما شاد مي شوند و در اندوه ما اندوهگين مي گردند.

و ثانيا در اين روز به آن حضرت متوسل شوند و فرج و ظهور ايشان را از خداوند درخواست کنند.

اميدواريم آقا امام زمان از همه ما راضي باشند، تا از اين طريق رضايت حق جل و علا را به دست آوريم. ان شاءالله



پي نوشتها:

1. سوره بقره (2)، آيه 285.

2. سوره حاقه (69)، آيه 7.

3. قمي، شيخ عباس، مفاتيح الجنان، زيارت اول از زيارات مطلقه امام حسين، عليه السلام.

4. سوره مائده (5)، آيه 35.

5. المجلسي، محمد باقر، بحار الانوار، ج 10، ص 114، ح 7.