قرآن کريم براي معرفي شخصيت هاي الهي گاهي نام آن ها را ذکر مي کند و گاهي ويژگي ها را يادآور مي شود، بدون ذکر نام آن ها.

همان گونه که از ميان صدو بيست و چهار هزار پيامبر الهي تنها نام حدود بيست و پنج نفر از آن ها در قرآن آمده، و نام ديگر پيامبران در قرآن نيامده است، و همان گونه که نام هيچ يک از امامان معصوم(عليهم السلام)در قرآن نيامده، نام مبارک امام زمان (عليه السلام) هم در قرآن نيامده است: از ميان چهارده معصوم تنها نام پيامبر «محمد (صلي الله عليه وآله وسلم)» چهار بار در قرآن آمده است، آل عمران / 144 ـ احزاب / 40 ـ محمد / 2 ـ فتح / 29.

اگر بنا بود نام امامي در قرآن بيايد، آمدن نام حضرت علي (عليه السلام) سزاوار بود. علت اصلي اين که خداوند سبحان در قرآن کريم نام امامان معصوم(عليهم السلام)را ذکر نکرده است، خودش بهتر مي داند، و شايد يکي از علت هاي آن جلوگيري از تحريف قرآن باشد. در عين حال که اسامي ائمه(عليهم السلام)در قرآن نيامده است، آيات فراواني در خصوص حضرت علي (عليه السلام)، امام زمان (عليه السلام) و ديگر ائمه وجود دارد، که اين آيات همراه با احاديثي که در تفسير و تبيين آن ها وارد شده است، شخصيت امامان معصوم(عليهم السلام)را معرفي مي کند، مانند آيات تبليغ سوره ي مائده، آيه 67. اکمال دين سوره ي مائده، آيه 3. ولايت سوره ي مائده، آيه 55. مباهله سوره ي آل عمران، آيه 61. تطهير سوره ي احزاب، آيه 33. سوره ي هل اتي و ...

تشکيل حکومت جهاني که بعد از ظهور امام زمان (عليه السلام) خواهد بود. در آيات قرآن مطرح شده است.

آياتي از سوره ي توبه از وصف گسترش اسلام در سطح جهان نويد مي دهد: «... هو الذي ارسل رسوله بالهدي و دين الحق ليظهر، علي الدين کله ولو کره المشرکون» سوره ي توبه، آيه 3 و سوره صف، آيه 9. مضمون اين آيه ـ که پيشگويي گسترش و همه جانبه ي اسلام در سطح جهان است، ـ هنوز تحقق نيافته است، و وعده ي الهي صدق است و من اصدق من الله حديثنا، نساء / 87. و اين در زمان حکومت جهاني حضرت مهدي (عليه السلام) تحقق خواهد يافت.

خداوند سبحان در آيه ي ديگري مي فرمايد: «ولقد کتبنا في الزبور من بعد الذکر ان الارض يرثها عبادي الصالحون»،انبياء / 105. ما پس از ذکر، در زبور نوشتيم که بندگان شايسته ي من وارث زمين خواهند بود.

وعده ي مندرج در اين آيه هم هنوز تحقق نيافته، و اين وعده اشاره به تشکيل حکومت جهاني حضرت مهدي (عليه السلام)است. آيات ديگري هم پيرامون حکومت جهاني امام زمان (عليه السلام) در قرآن هست، مانند آيه 55 / نور و آيه 5 / قصص.

آيا تنها ذکر نام مهدي (عليه السلام) دردي را دوا مي کند؟ آيا اگر نام حضرت در قرآن برده مي شد، امکان نداشت در طول تاريخ، شيادان و افراد شهرت طلب از آن سوء استفاده نکنند، يا افرادي روي غرض هاي خاص، وجود حضرت را انکار نمايند؟ تجربه ي تاريخي نشان داده است که اگر هم در قرآن صراحتاً نام حضرت برده مي شد، باز در طول تاريخ، شيادان و مدعيان دروغين مهدويت پيدا مي شدند و نام خود را امام زمان و مهدي موعود مي گذاشتند، تا از آب گل آلود ماهي بگيرند و از نام او و انتظار مردم استفاده ي نادرست کنند، مگر خدا نام پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) را در انجيل نبرده است؟ ولي گروه هاي مغرض، از آن بهره برداري ناجوانمردانه کردند. بنابراين، مسأله ي مهم، بيان ويژگي هاي ديگر حضرت است تا افراد آگاه با شناخت آن ها، مهدي واقعي را از مدعيان دروغين مهدويت باز شناسند.