شيخ صالح، شمس الدين محمد بن قارون، فرمود: مردي به نام نجم اسود، در روستاي قوسا که يکي از آباديهاي کنار رود فرات است،ساکن بود.

او از اهل خير و صلاح بود و زن صالحه اي به نام فاطمه داشت که او هم اهل تقوي بود.

اين دو، يک پسر و يک دختر به نامهاي علي و زينب داشتند، اما هم مرد و هم همسرش هر دو نابينا شدند و مدتي بر اين حال بودند.

شبي آن زن متوجه شد که دستي به روي او کشيده شد و گوينده اي فرمود: حق تعالي کوري را از تو برداشت.

برخيز و شوهر خود، ابوعلي را خدمت کن و درخدمت او کوتاهي نداشته باش.

زن گفت: چشمهايم را باز کردم و خانه را پر از نور ديدم.

دانستم که اين معجزه ازطرف مولايمان حضرت قائم (ع) بوده است. [1] .