عموم علماي شيعه از قدما و متأخرين قائل به امکان رؤيت و تشرف به لقاي حضرت مهدي عليه السلام در عصر غيبت کبرا بوده اند. اينک به برخي از کلمات آنها اشاره مي کنيم:

1 - سيد مرتضي رحمه الله

«ما قطع نداريم که دست کسي به امام نمي رسد و بشر نمي تواند او را ملاقات کند، اين امري غير معلوم است که راهي بر قطع به آن نيست». آن گاه مي گويد: «اگر گفته شود که علت استتار امام، خوف از ظالمين و تقيه از معاندين است، در جواب مي گوييم: اين علت در حقّ اوليا و شيعيانش نيست، پس واجب است که براي آنها ظاهر گردد...». [1] .

2 - شيخ طوسي رحمه الله

«ما تجويز مي کنيم که بسياري از اوليا و قائلين به امامت او به خدمتش رسيده و از او نفع ببرند». [2] .

3 - سيد بن طاووس رحمه الله

وي خطاب به فرزندش مي گويد: «راه به سوي امامت باز است براي کسي که خداوند - جلّ شأنه - اراده کرده تا به او عنايت و نهايت احسان کند». [3] .

و نيز در جايي ديگر مي گويد: «گر چه امام الآن از جميع شيعيان غايب است ولي ممتنع نيست که جماعتي از آنان به ملاقات حضرت مشرّف شده، از گفتار و کردار ايشان استفاده کنند و از ديگران کتمان نمايند...». [4] .

4 - آخوند خراساني رحمه الله

او در مبحث اجماع مي گويد: «... گرچه احتمال تشرف برخي از افراد صالح و اوحدي به خدمتش، داده مي شود، و احياناً او را نيز مي شناسند». [5] .

5 - محقّق نائيني رحمه الله

او نيز در مبحث اجماع مي گويد: «و امّا در زمان غيبت، عادتاً رؤيت حضرت ممکن نيست. آري، گاهي در زمان غيبت براي اوحدي و افراد صالح، تشرّف به خدمت حضرت و گرفتن حکم از ايشان امکان پذير است». [6] .