روش عرف و عقلا در مسائل تاريخي، قبول هر خبري است که در کتب تاريخي معتبر يا مشهور نقل شده باشد. ولي علماي اسلام در قبول اخبار و رواياتي که مربوط به احکام شرع و معارف ديني است به اين مقدار اکتفا نمي کنند، بلکه درصدد بحث و تحقيق برآمده و در سند احاديث و عدالت و وثاقت راويان حديث بررسي کامل مي کنند، و مادامي که اطمينان کامل و وثوق به احاديث پيدا نکنند به آن عمل نمي نمايند.

اين دقت و تحقيق به جهت حصول اطمينان به صدور حديث از معصوم در مورد تکاليف الزامي، اعم از وجوب و حرمت دو چندان مي شود، ولي در مورد مستحبات احتياج مبرم به اين گونه بررسي نيست. مورد ادعيه از اين قسم است، زيرا به جهت استحباب قرائت آن احتياج مبرمي به بررسي سندي ندارد، بلکه قرائت آن به رجا و اميد مطلوبيّت کافي است، و مي توان از قوت متن و الفاظ و مضامين دعا پي به اعتبار آن برد؛ زيرا اين مضامين در آيات و روايات معتبر نيز وارد شده است. خصوصاً آنکه مطابق اخبار «من بلغ» که دلالت بر تسامح در ادله سنن و مستحبات دارد، احتياج چنداني به بررسي سند ادعيه مستحبّه نيست.