در علم کلام به اثبات رسيده که خداوند قادر بر هر امري است همان گونه که عالم به هر چيزي است. هر امري که قابليّت تعلق قدرت الهي را داشته باشد و محال ذاتي و وقوعي نباشد، گرچه بر خلاف عادت عمومي است. لذا محال نيست که خداوند به جهت مصالحي عمر شخصي را طولاني کرده و از آفات مرگ او را نگه دارد. طبيعت آتش، سوزاندن است ولي خداوند براي حضرت ابراهيم عليه السلام سرد و سلامت گردانيد. و اين همان اعجازي است که در علم کلام به آن اشاره شده است. علامه طباطبايي مي فرمايد: «کسي که روايات وارد شده از رسول اعظم و امامان اهل بيت عليهم السلام در خصوص امام غايب را مطالعه کرده باشد، به اين نتيجه مي رسد که نوع حيات آن حضرت با معجزه و خرق عادت است. و طبيعي است که خرق عادت امري محال نيست. و نمي توان خرق عادت را از طريق علم به طور مطلق نفي کرد. عوامل و اسبابي که در عالم تأثير گذارند هرگز منحصر در حدود ديد ما و شناخت ظاهري ما نيست. ما نمي توانيم عوامل ديگر را از ماوراء طبيعت نفي کنيم... لذا ممکن است که عواملي در فرد يا افرادي از بشر وجود داشته باشد که بتواند انسان را بهره مند از عمر طولاني کند به حدّي که گاه به هزار يا هزاران سال برسد. بنابراين علم طبّ هرگز از کشف راز طول عمر انسان مطلع نشده است». [1] .

شهيد صدررحمه الله مي گويد: «... ما فرض مي کنيم که عمر طولاني از حيث علمي ممکن نيست... نتيجه چيست؟ مقصود شما اين است که بگوييد: طولاني شدن عمر انسان تا چند قرن بر خلاف قوانين طبيعي است که علم با وسايل تجربي و پيشرفته به اثبات رسانده است. تازه به اين نتيجه مي رسيم که اين حالت معجزه بوده که قانون طبيعي را در حالتي معين به جهاتي خاص معطّل گذاشته و خرق کرده است....

اين معجزه براي کسي که از نصوصات قرآن و سنّت استمداد جسته و استفاده مي کند، چيز تازه يا غريبي نيست. و نيز عجيب تر از نقض قانون انتقال حرارت از جسم پرحرارت به جسم کم حرارت نيست، که در مورد حضرت ابراهيم عليه السلام نقض شده است تا جان او محفوظ بماند. خداوند متعال مي فرمايد: قُلْنا يا نارُ کُونِي بَرْداً وَسَلاماً عَلي اِبْراهِيمَ. [2] .

آن گاه نمونه هايي از معجزات و خوارق عادات به جهت مصالحي اهمّ را مثال مي زند که اگر از مسأله طول عمر در حدّ اعجاز مهمّ تر نباشد در اهميت کمتر نيست...». [3] .

لذا خداوند متعال درباره حضرت يونس (ذوالنون) مي فرمايد: فَلَوْلا أَنَّهُ کانَ مِنَ المُسَبِّحِينَ - لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلي يَوْمِ يُبْعَثُونَ؛ [4] «اگر او از تسبيح گويان نبود به طور حتم در شکم ماهي تا روز قيامت باقي مي ماند.»

پس ممکن است کسي عمري طولاني تا روز قيامت به طريق اعجاز داشته باشد.