واژه‌ي انتظار، سترگ‌ترين مقام را در معارف اهلبيت‌ع به خود اختصاص داده است‌. در ميان هزاران هزار گوهر تابناک که از خاندان‌رسالت رسيده است به کمتر واژه‌اي بر مي‌خوريم که چون انتظار از آن به زيبايي ياد شده باشد. از ميان آن باغستان معارف به دو ريحان بسنده مي‌کنيم‌

امام باقرع فرمودند: روزگاري خواهد آمد که امام از مردم پنهان مي‌شود خوشا به حال آنان که در آن زمان بر امر ولايت ما ثابت قدم‌باشند. زيرا کمترين ثوابي که آنان را خواهد رسيد آنکه خداوند به ايشان مي‌گويد: اي غلامان و کنيزان من‌! بر سِر من ايمان آورديد و غيب‌مرا گواهي کرديد بشارت باد شما را به جزاي نيکوي من. همانا شما غلامان و کنيزان حقيقي من هستيد از شما مي‌پذيرم رفتار نيک را وبر شما مي‌بخشايم عملهاي زشت را و بخاطر شما در مي‌گذرم و سيراب مي‌سازم بندگانم را با آب باران و بلاها را از آنان رفع مي‌کنم‌. اگرشما نباشيد عذابم بر آنان نازل خواهد شد.

جابر گويد: گفتم اي فرزند رسول خدا! چه چيزي بهترين کار براي مومن در اين زمان است‌؟ فرمود نگاهداري زبان و خانه نشيني‌.

همچنين از ابي بصير از امام صادق‌ع درباره آيه شريفه يوم ياتي بعض آيات ربک سوال شد فرمود: آن هنگام قيام قائم و منتظر ماست‌سپس فرمود اي ابوبصير خوش بر احوال شيعيان قائم ما که در زمان غيبت‌،انتظار ظهورش مي‌کشند و در گاه‌ِ ظهور، فرمان بردار اويند. آنان‌اولياء خدايند که هيچ ترس و واهمه‌اي بر آنان نيست و هرگز غمگين نخواهد شد.

همچنين درباره ارزش انتظار امام صادق‌ع نقل شده است که به برخي از ياران خود فرمودند: هر يک از شما منتظر اين امر از دنيا رويدچون کسي هستيد که در خيمه قائم همراه اوست‌.