لازم است باز هم ياد شود که آنچه در احاديث رسيده است، اين است که در روزگار ظهور، سراسر جهان، آکنده از ستم و جور است نه از بدبيني و کفر، يعني چنان نيست که در هيچ جا، اهل اعتقاد و دين يافت نشوند، و کسي کلمه اي از حق و اعتقاد و ديانت و احکام بر زبان نياورد، بلکه مردم معتقد يافت مي شوند، و سخن از حق و ايمان گفته مي شود، حتي توده هايي چند مؤمن به مهدي و پدران مهدي اند، و منتظر ظهور اويند. در احاديث رسيده است که «مسلمانان، در آخر الزّمان، به وسيله مهدي از فتنه ها و آشوبها خلاصي مي يابند، چنانکه در آغاز اسلام، وبه وسيله پيامبر «ص» از شرک و گمراهي خلاصي يافتند». [1] اين بيابانها و هم احاديث بسيار ديگر دلالت دارد که دين و متدينين، در عصر ظهور- در جاهايي- هستند. آنچه نيست عدالت و مساوات، در کمال عقلي، و روابط انساني است، در سطح جهان. و مهدي اينها را تأمين مي کند، و دين را



[ صفحه 324]



به بسياري از مناطق ديگر جهان، به کمک مؤمنان، مي رساند. آنچه مشخصّه دوران قبل از ظهور است، شيوع ظلم و عدوان و بيداد است. و اگر درست بنگريم، هم اکنون جهان اينچنين است، و از ظلم و ستم آکنده است، حتي در کشورهاي اسلامي و محيطهاي شيعه نشين نيز، عدالت، حاکم نيست.

با توجه به اين واقعيات، مي توان، مترقب پديدار گشتن حوادث بزرگ، و طلايع طلوع دولت حقه بود. و با توجه به همين واقعيات، بايد به آماده سازي جوانان شيعه، و ديگر معتقدان به حق، براي ياري مهدي«ع» دل بست و به آن توجه عميق کرد. جريان آمادگي، ديگر نبايد در جامعه ما فراموش شود، بلکه بايد زنده و فعال بماند، و به ديگر جامعه هاي اسلامي و... سرايت داده شود.