اگر انسان در ضمن عريضه خود وانمود مي کند که هيچ راهي براي بر آورده شدن خواسته اش جز عنايت خاصّ خداي متعال و توجه ائمه اطهارعليهم السّلام ندارد واقعا چنين باشد؛ يعني در حالتي اقدام به نوشتن عريضه کند که مضطر باشد و هيچ اميدي به راه هاي عادي و اسباب معمولي نداشته باشد. روايت شده است که خداوند متعال به حضرت عيسي بن مريم عليه السلام چنين وحي فرستاد:

اي عيسي! وقتي مي خواهي دعا کني همانند کسي که در حال غرق شدن هست و فرياد رسي ندارد دعا کن، اميدت فقط به من باشد، در چنين حالي دعا کردن از تو و اجابت نمودن از من نيکوست. [1] .